Voor sommige is het al lang geleden, voor andere was het recent en vele zijn het nu: zwanger! Oh, wat vond ik het geweldig en bijzonder om een kindje in mijn buik te mogen voelen. Ik weet nog goed dat ik mijn meisje de eerste keer voelde, wat was dat fantastisch! En wat was ik trots op mijn buik.
Ik baalde dat het winter was, want ik wilde het liefste mijn buik aan iedereen showen.
Zwanger zijn vond ik fantastisch! Het was een hele spannende tijd, want ik had de eerste maanden echt veel en heftige bloedingen. Ik was speciaal naar m’n ouders gegaan om ze te vertellen dat ik zwanger was. De ochtend dat ik het ze ging vertellen was ik echter alleen maar naar de wc heen en weer aan het lopen, waarop mijn moeder vroeg “Myra, gaat het wel goed”. Met tranen die rolde van m’n wangen vertelde ik mijn moeder “ik ben zwanger en ik ben het volgens mij nu aan het verliezen”. Een ziekenhuis bezoek volgde, maar als je nog geen 3 maanden bent, doen ze niets. Het was dus wachten…. Een week later, hetzelfde verhaal. Gelukkig had ik toen een hele lieve dokter die wel een echo wilde laten maken. HET HARTJE KLOPTE! Wat was ik blij. Het was nog wel spannend, want er zat een soort van bloedprop, dus ik had 50% meer kans op een miskraam. Ik was de weken echt af aan het tellen totdat ik in de “veilige zone” zat.
En ja hoor, die kleine van mij was -en is nog steeds- een doorzetter, natuurlijk bleef ze lekker zitten!
Hoewel ik oververmoeid was de hele zwangerschap en natuurlijk tig van andere kwaaltjes op kan noemen die speelde, was ik gewoon heel erg blij met het kindje in mijn buik. En het leuke is, de “pijn” is relatief en blijft dus minder op je netvlies hangen als de vreugde die je voelde. Nog steeds vind ik het prachtig om zwangere vrouwen te zien, het is zo bijzonder dat er kleine mensjes in hun buik zitten. Ik weet nog goed dat ik me zo niet druk meer kon maken om andere dingen, wanneer iemand een issue voorlegde op mijn werk bijvoorbeeld dacht ik: uhhhhh hallo, ik ben zwanger, wat je ook te zeggen hebt er kan niets belangrijker zijn dan dat 😉
Tijdens mijn zwangerschap vielen me een paar opmerkelijke dingen op die mensen tegen je konden zeggen….
- Was het gepland?
Die vraag kreeg ik gek genoeg heel erg vaak toen ik zwanger was. Buiten het feit dat ik het een nogal onbeschofte vraag vond, vond ik het eigenlijk ook wel een gekke vraag. Was het gepland?? In hoeverre plan je überhaupt een zwangerschap? Zelfs de stellen die zeggen dat ze nu voor een kindje gaan, pakken toch niet hun agenda en zeggen, “nou schat, het komt mij wel uit dat jij op 4 maart zwanger bent, jou ook?”. Nee, een kind plan je niet, dus nee mijn zwangerschap was niet gepland (maar meer dan welkom!).
- Zie je ook zo op tegen de bevalling?
Je ziet recht voor je een hoogzwangere vrouw en jij vindt het een goed idee om de vraag te stellen of ik op zie tegen mijn bevalling? “Nee hoor, het lijkt me een geweldige ervaring dat mijn flamous gigantisch uitgerekt wordt en ik uren crepeer van de pijn, jij niet dan?” Het verbaasd me nog als ik erover nadenk, de hoeveelheid van vrouwen die mij, terwijl ik hoogzwanger was, gingen vertellen waarom ze zo opzagen tegen de bevalling die ooit zou gaan komen. “Mag ik je heel even onderbreken in je verhaal van bevallingen van 48 uur, bloedtransfusies, poepen terwijl je aan het bevallen bent en het hechten van je flamous terwijl je net door helse pijnen heen gegaan bent? Was het je wellicht opgevallen dat ik op dit moment een baby draag? Of dacht je dat ik net een voetbal ingeslikt heb? Want wat is precies je intentie om tegen een hoogzwangere vrouw, die niet meer terug kan, te zeggen dat je kunt uitscheuren tot je anus….?”
- Oh je doet het alleen? Oh sorry….
Als ik in het woordenboek kijk is “sorry” een uitdrukking van spijt of medeleven. Nee, het was niet hoe ik het voor ogen had toen ik vroeger naar mijn toekomst keek, om alleen een kind op de wereld te zetten, laat staan om een alleenstaande moeder te worden. Maar ik ben DOLGELUKKIG!!! Ik krijg een kind! Joehoe! Weet je hoeveel vrouwen er zijn die geen kindje kunnen krijgen, en ik heb er gewoon eentje in mijn buik zitten! Dus waarvoor de sorry? Omdat ik alleen ben? En dus… ben ik zielig? “1 minuut geleden was je nog blij en feliciteerde je me en nu uit je jouw spijt en medeleven?”
- Ga je het houden?
Stel je deze even voor. Je belt je collega in het buitenland op met de blije mededeling “ik ben zwanger” (yes yes yes!!!!!). Terwijl je met een smile van oor tot oor wacht op de reactie, hoor je aan de andere kant “are you going to keep it?” Uhhh… slik. Hoor ik dit nou goed? Werd er mij nou net gevaagd –terwijl ik 16 weken zwanger ben- of ik mijn kindje wil houden? “Nee joh, ik ga het niet houden, maar ik dacht, ik bel je even blij om te zeggen dat ik 16 weken zwanger op maar dat ik het niet ga houden. DUH, yes I’m going to keep it!!!”
- De kleine had er nu toch al moeten zijn?
“Goh, bedankt dat je me dat even laat weten. Ik sta er namelijk helemaal niet bij stil dat mijn kindje er eigenlijk al had moeten zijn. Ik ben waarschijnlijk iets te druk met, niet kunnen slapen s ‘nachts, om de 5 minuten naar de wc moeten (plus de momenten dat het er tegenwoordig ook gewoon uit komt als ik nies of hard moet lachen), het niet hebben van energie (en nee, bij sommige vrouwen verdwijnt dat verschijnsel niet na 3 maanden), het wagelen als een gans, niet kunnen poepen en het gevoel hebben dat het hoofdje er al half uit hangt. Dus dank je wel, dat je me eraan herinnert dat mijn kindje er al had “moeten” zijn.“
- Ik hoop dat je een jongetje krijgt, die zijn veel liever voor hun moeder
Laat ik op dat moment al weten dat ik een meisje zou krijgen. “Uh okee en wat nu als ik een meisje krijg? Dan moet ik haar weer terug duwen en zeggen dat ze een jongetje had moeten zijn? Dan is er geen reden meer tot blijdschap of moet ik een voorstel in gaan dienen voor geslachtsverandering?” Een moeder is hoe dan ook blij met haar kindje, of het nu een jongetje of meisje is. Zeggen of het ene of het andere geslacht leuker is of beter bij je past, is not done!
- Ga je borstvoeding geven?
ersoonlijk vind ik dat borstvoeding geven heel belangrijk voor een kindje is. Maar ik wist al tijdens de zwangerschap dat ik wegens een eerdere borstoperatie geen borstvoeding zou kunnen geven. Om continu het oordeel van mensen te horen “oh maar borstvoeding is echt het beste wat je je kindje kunt geven hoor” deed dus keer op keer pijn. Denken mensen er over na dat er vrouwen zijn die om wat voor een reden dan ook geen borstvoeding kunnen geven? Het moederschap in gaan is al reuze spannend en onzeker, hoe gaat zo’n opmerking daar een positieve rol in gaat geven?
Wat vond jij de vervelendste of de leukste vraag tijdens je zwangerschap? Laat je comment hieronder achter. Ik ben benieuwd 🙂
Réwana
op 30 November 2014Myra de Wildt
op 30 November 2014Marianne
op 30 November 2014Myra de Wildt
op 30 November 2014Maaike
op 30 November 2014Myra de Wildt
op 30 November 2014Linda
op 30 November 2014Myra de Wildt
op 30 November 2014nicole
op 30 November 2014Myra de Wildt
op 30 November 2014Jakandra
op 1 December 2014Myra de Wildt
op 1 December 2014Janice
op 1 December 2014Myra de Wildt
op 1 December 2014lars
op 1 December 2014Myra de Wildt
op 1 December 2014Petra
op 1 December 2014Myra de Wildt
op 1 December 2014Gabri Engelaaer-reijnen
op 3 December 2014Myra de Wildt
op 4 December 2014Ruth
op 27 August 2015El
op 28 August 2015M
op 28 August 2015T.
op 1 September 2015