Oerkracht van 'n moeder

 Regelmatig zie ik op social media van alles langskomen met betrekking tot ‘haat uitingen’. Zo was er afgelopen maand een boot met 700 vluchtelingen ten onder gegaan. Van de 700 vluchtelingen waren er 28 overlevenden. Mensen reageerden massaal, “die 28 hadden net als die andere 672 verdronken moeten zijn. Dat scheelde immers dan weer 700 uitkeringen”. Dat degene geen notie heeft van de regels van een uitkering laat ik even in het midden. Uit ervaring weet ik beter.

Vreselijk als ik dat lees. En vreselijk is dan nog een understatement. Ik vraag me dan af of die mensen geen hart hebben, laat staan een geweten? In die boot zaten mensen, die net als ons moeder zijn. Die hun leven zouden geven voor hun kind. En sterker nog, dat dus ook gedaan hebben. Vluchten was hun enige optie om te blijven leven. Hun enige optie op een toekomst. Zowel voor zichzelf als voor hun kind.

Ik ben geboren in Maastricht. Een relatief veilige stad. Opgegroeid in een gezin met een vader en een moeder. En een broertje. Geweld was een taboe. Het enige geweld wat ik heb gekend, waren onschuldige ruzies op straat. Mijn moeder behoedde mij daarvan, voor zover mogelijk. Wat maakt mij anders dan deze onschuldige mensen? De geboorteplaats…

Geen keuze waar je geboren bent.

Geen keuze in welke religie je terecht komt.

Geen keuze of je in een arm of rijk gezin terecht komt.

Geen keuze wat dan ook.

De enige keuze wat ze hadden was om te vluchten. En dat hebben ze gedaan. Deze dramatische afloop hadden ze niet in gedachten gehouden. Misschien ook wel, maar was paniek hun enige drijfveer.

Als moeder zijnde wil je je kind beschermen. Doe je er alles voor om te zorgen dat ze veilig opgroeien.

Om me heen zie ik ouders die geen haar beter zijn dan degene die dit soort quotes ontwerpt. Vaak vraag ik me af hoe het mogelijk is, datgene wat je het meest dierbaar is zo te verwaarlozen. Ik snap dat niet, zal dat ook nooit snappen. Vanaf het moment dat ik zwanger was van mijn oudste 11 jaar geleden, werd er op hetzelfde moment een moeder in me geboren. De Kimm die er voorheen was, werd in luttele seconden weggevaagd. Een overlevingsdrang maakte plaats.

Dit kind zal gezond en wel ter wereld komen, dit kind zal een onbezorgde jeugd en toekomst gaan krijgen. Hoewel ik na de scheiding vaak mezelf verweten heb dat mijn meiden hun jeugd allesbehalve vlekkeloos verlopen is, ben ik dik tevreden met mijn moederrol. Ik ben een leeuwin die haar welpen beschermt. Soms van een afstand, soms oog om oog en tand om tand. Ik durf te wedden dat deze vluchtelingen dezelfde drang als een leeuwin hadden. Misschien nog wel een grotere drang dan ik.

Wat doe je als je de dood in de ogen kijkt? Blijf je machteloos toekijken? Vlucht je? Juist. Geen enkele moeder zal machteloos toekijken terwijl de dood in je nek ademt. In de nek van je bloedeigen kind.

Hebben vaders deze drang ook vraag ik me wel eens af? Ik probeer zaken altijd met zoveel mogelijk gevoel naar de meiden toe te communiceren. Mijn ervaring is dat hun vader dit af en toe nogal klinisch doet. Wat beter is laat ik even in het midden. Zo was laatst de hamster van mijn jongste grietje overleden. Juist die dag was ze bij haar vader. Toen ik haar ’s middags ging ophalen en haar bedroefde gezichtje zag, brak mijn hart al in tweeën. De dood hoort erbij, dus ik schraapte me bij elkaar en ging bij haar zitten. “Liv, je weet toch dat je hamstertje dood is, wat dat betekent”? “Ja, mama. Ik weet wat dood zijn is.”. “Dus dan weet je ook, lieverd, dat je hamstertje nu in de hamsterhemel is”? “Nou mama, mijn hamster is niet in de hamsterhemel, maar gaat donderdag gewoon naar de vuilnisbelt”…

Enerzijds moest ik lachen om haar gezichtsuitdrukking, anderzijds was ik geschokt door haar nuchterheid. Haar vader had haar verteld dat haar hamster gewoon in de vuilniszak naar de vuilnisbelt gebracht werd. Geschokt door de eerlijkheid, heeft het me wel een ding geleerd. Laat je kinderen zolang ze klein zijn, ook klein. Laat ze geloven in de goedheid van de mensen. Dat er nog een hemel bestaat waar dieren en mensen naar toe gaan.

Als de moeder van degene die de quote aan het begin van mijn blog ontworpen heeft dit gedaan had, dan had ik nu geen blog hoeven te wijden aan de verdorvenheid waar deze wereld soms in verkeert. Dan had diegene net als ik buikpijn gekregen omdat er onschuldige mensen verdronken zijn. Verdronken zijn omdat ze voor een betere toekomst kozen. Dat is toch geen misdaad. Dat is juist heldhaftig.

Ik brand een kaarsje voor hun. Hopelijk doen jullie met me mee. 

Moeders voor moeders…

We zijn tenslotte allemaal gelijk.

Dikke kus, Kimm. X