Eindelijk lijkt zelfs in mijn ogen het einde in zicht. Mijn ex heeft ondertussen het echtscheiding convenant getekend en wacht nu op mijn handtekening.
Die gaat er op deze manier nog niet komen. Al meer dan een half jaar hebben wij namelijk al een ouderschapsplan. Een ouderschapsplan wat niet werkt. Mijn ex doet wat hij wil en ik heb het na kijken. Dat was ik beu, nee meer dan beu.
Weiger te tekenen
Verbeter de wereld, begin bij jezelf roep ik altijd. Dat is dus ook wat ik nu ga doen. Ik ga het ouderschapsplan verbeteren. Geen garantie dat hij het dan ook na zal komen maar een getekend en bekrachtigd stuk zorgt er toch voor dat je wat sterker staat. Dus gebruik ik het enige middel wat ik tot mijn beschikking heb en dat is niet tekenen totdat alles goed geregeld is.
Is dit netjes? Nee zeker niet. Zou ik het een ander aanraden? Oh nee ook zeker niet. Maar na 16 maanden naar zijn grillen en grollen geleefd te hebben, zonder enig gevoel naar de kinderen toe, ben ik het echt zat. Hoe ik het voor elkaar moet krijgen maakt me niets uit, als ik het maar voor elkaar krijg. Dan maar niet de schoonheidsprijs winnen.
11 dagen voor de grote vakantie wist hij pas dat hij de jongens zou hebben, bij de herfstvakantie was dit 3 dagen. Terwijl ik in de herfstvakantie echt gerekend had op de jongens. Nu twee en een halve week voor de carnavals vakantie weet ik ook nog niets. Op deze manier kan ik nooit een vakantie boeken met de jongens en moet ik 12 weken per jaar vrij nemen want: heeft vader ze nu wel of niet?
Ben ik dan eindelijk een gescheiden vrouw?
Morrend gaat mijn advocate akkoord met de aanpassingen. Die had natuurlijk ook liever gezien dat ik mijn handtekening snel gezet had zodat dit boek dicht kan. Snap ik best wel, maar mijn jongste is 6. Het duurt nog heel lang voordat hij 18 is en ik me er niet meer mee hoef te bemoeien.
Ik krijg dan ook het bericht dat zijn advocaat het deze week aan hem voorlegt en er dan op terug komt. Ik ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. Normaal gesproken zijn we dan toch weer drie weken verder.
Zou het dan toch zo zijn dat ik volgende maand eindelijk een gescheiden vrouw ben? Yes yes jippie. Ik hoop het want ik ben er ook wel klaar mee. Ik heb een hele lange adem dus zolang dit duurt, zal ik het ook volhouden. Rust en kalmte in ons leven is me toch echt heel wat waard. Dan ga ik het gevecht nu maar even goed aan.
Zie ook: Scheiden is echt f*cking hardcore…
Anonymous
op 12 Apr 2017