Zoals je misschien wel hebt gelezen in één van mijn blogs, ben ik een boek aan het schrijven. Een boek over tienermoederschap, waar ik als 14-jarig meisje, zwanger werd.
Ik kom uit een liefdevol en stabiel, gezin. Mijn moeder is huismoeder, mijn vader heeft een eigen bedrijf en ik heb nog een broertje en een zusje. Ook wij hangen tijdens de jaarlijkse massale volksverhuizing, noem het vakantie, een sleurhut achter de auto. Toch had ik altijd het gevoel dat ik anders was. Anders dan de rest: ‘Wacht maar tot ik groot en sterk ben! Dan doe ik helemaal anders….”
Het liep anders. Helaas. Op mijn dertiende kwam ik er op een vervelende manier erachter wat mannen van mij wilde. Na een heftige tijd, waarin ik alles deed wat verboden was, raakte ik zwanger op mijn veertiende. Na lang twijfelen besloot ik om het kindje te houden. Maar als veertien jarig meisje valt dat zeker niet mee…
“Yoica, ik voel me soms zo alleen… Weet je, niemand snapt mij echt. Wat ik echt voel en zo. Het lijkt allemaal een droom. Maar het is geen droom, want mijn buik wordt steeds dikker. En ik ben gewoon zo bang, bang voor wat er gaat komen. Bang voor de gevoelens die ik krijg. Bang voor de baby. Bang voor de toekomst. Bang voor mezelf. Bang
Yoi, echt gewoon heel erg bang. En dan heb ik ook nog eens het gevoel dat ik dat bij niemand kan uiten.”
Zo maar een stukje uit één van de vele brieven die ik tijdens de zwangerschap aan mijn beste vriendinnen stuurde. Een fragment dat in mijn boek ‘Alles Over Hoop’, een boek over tienermoederschap, is terug te lezen…
Anonymous
op 28 Dec 2015Anonymous
op 28 Dec 2015Anonymous
op 30 Dec 2015Anonymous
op 04 Jan 2017Anonymous
op 07 Mar 2017Anonymous
op 09 Mar 2017Anonymous
op 09 Mar 2017Anonymous
op 09 Mar 2017Anonymous
op 09 Mar 2017Anonymous
op 09 Mar 2017