Ik ben een alleenstaande moeder van 33 jaar en mijn zoontje is 4 jaar. Ik ben alleenstaand moeder geworden dus heb geen last van een gebroken relatie, eigenlijk hadden de ‘vader’ en ik niet een relatie maar zagen we elkaar gewoon regelmatig. Indertijd vond ik dat prima, maar ik vraag me inmiddels af: ben ik gemaakt voor een relatie?
Eenmaal zwanger was het duidelijk dat hij er niks mee te maken wilde hebben, hij verbrak ook het contact.
Ik had daar geen problemen mee, ik was in de wolken en meteen verliefd op de baby die in mij groeide.
Gemaakt voor een relatie?
Ik kreeg vaak de vraag of ik het niet moeilijk vond maar ik wist niet hoe het anders zou zijn met een man aan je zij die je steunt. Daarnaast hoor ik ook verhalen van een man aan je zij die je niet steunt dus dat leek me erger en zwaarder. Stiekem vond ik het ook wel fijn dat ik zelf de naam kon beslissen en dat ik alleen verantwoordelijk ben voor hem en volop van mijn baby kon genieten, het huishouden kon doen wanneer ik dat nodig vond en geen gezeik had van een man die het een zooitje thuis vindt.
Maar in mijn gedachten zag ik voor me dat ik misschien voor de tweede verjaardag wel een vriend zou hebben, die de vaderrol op zich kon nemen. Zo zou mijn zoon toch een vader hebben. De twee jaar verstreken zonder een nieuwe liefde. Het kon ook moeilijk anders, want mijn leven bestond uit 36 uur werken en daarnaast zorgen voor mijn kleine man. Ik werk wisselende diensten, waaronder avonddiensten, dan belast ik mijn ouders met het oppassen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ook wanneer ik vrij was te vragen of ze in de avond op willen passen zodat ik uit kon gaan. Nu ging ik af en toe weleens weg maar dat was dan vaak met mijn moeder, zo kwam zij er ook eens uit.
Toen mijn zoon bijna 4 jaar oud was en een vriendin van mij een nieuwe vriend had ontmoet via Lexa besloot ik om me toch ook eens in te schrijven.
Daar kwam ik een mooie man tegen, mooi qua uiterlijk maar ook erg leuk in de omgang. Het voelde meteen goed en we zagen elkaar elk weekend. Met hem kon ik afspreken zonder dat ik me schuldig voelde naar mijn ouders en/of mijn zoon toe. Helaas is het niks geworden, hij was nog maar net uit een lange relatie en had nog gevoelens voor haar. Dit deed extra pijn omdat het echt klikte tussen hem en mijn zoon. Deze heeft hij ontmoet op zijn verzoek.
Sinds hem lijkt het me fijn om een leven samen met iemand op te bouwen, samen op de bank, samen naar een pretpark en niet altijd alleen mijn zoon en ik. En eerlijk is eerlijk ik heb ook nog een sterke kinderwens en alleen gaat me dat niet echt lukken. Maar ben ik wel gemaakt voor een relatie?
Ik ben ook nog steeds een heel zelfstandige vrouw die gewend is om alles alleen te doen en ik vraag me dan ook weleens af of ik dat wel helemaal los kan laten. Ik heb nog wel contact met anderen via Lexa maar dat is het toch elke keer net niet. Sommige mannen pushen me teveel voor mijn gevoel. Ik kan er slecht tegen als ik 20 berichten achter elkaar krijg en de laatste dan ‘Ben je boos?’ is omdat ik niet meteen reageer. Verzoeken om een weekend af te spreken snap ik niet echt, ik bedoel: ook al woon je ruim 300 km van me vandaan dat wil niet zeggen dat ik meteen een heel weekend wil afspreken, serieus??!!
Vraag me soms: ben ik wel gemaakt voor een relatie? Ik ben jaloers op vrouwen die hun droomman vinden en een geweldige relatie hebben, ik mis dat.
Aan de andere kant ben ik tevreden met de vrijheid die ik nu heb. Het kunnen gaan en staan waar ik wil. Ik kan hier wel lang en breed over nadenken maar uiteindelijk moet ik hem tegenkomen, een nieuwe liefde. Zelfs als ik denk: ik wil een relatie, kan ik niet meteen er een man bij toveren…
Wat denken jullie: ben ik niet gemaakt voor een relatie? Hoe hebben jullie het aangepakt op het liefdespad?
Anonymous
op 08 Oct 2015Anonymous
op 08 Oct 2015Anonymous
op 08 Oct 2015Anonymous
op 08 Oct 2015Anonymous
op 08 Oct 2015Anonymous
op 09 Oct 2015Anonymous
op 09 Oct 2015Anonymous
op 09 Oct 2015Anonymous
op 11 Oct 2015