Even voorstellen
Mijn naam is Shannon, tegenwoordig luister ik ook naar ‘Jinthe ze moeeeeder’!
Ik ben 29 jaar en ik ben al ruim 3 jaar Happy Single Mom van een prachtig meisje van 3,5 jaar, Jinthe dus. Wij wonen samen in een heerlijke masionettewoning in Hoogvliet, Rotterdam. Ik hou me graag bezig met Jinthe, ontwerpen is mijn freelance baan, ik hou van leuke projectjes in huis en ik verkoop o.a. gepersonaliseerde producten via mijn eigen webshop.
Eenzaam? Nee, wel alleen
Gescheiden, een peuter die om 7 uur naar bed gaat en dan alleen op de bank. Dat was even wennen! En ik kan je vertellen, ik ben er inmiddels helemaal aan gewend. Ik voel mij gelukkig niet eenzaam, maar het was wel alleen. In tegenstelling tot vele andere alleenstaande (moeders) vind ik het heerlijk om alleen te zijn ‘s avonds en ben ik een echte Happy Single Mom. Als ik in de avond niet hoef te werken kan ik er echt van genieten om zelf even uit te rusten van de dag, kijken naar de programma’s die ik zelf wil, muziek luisteren die ik zelf leuk vind, hobby’s uitoefenen zonder afleiding. Nou ja, zonder afleiding…
Ik wil nog met je praten
Toen Jinthe nog wat jonger was, sliep ze wat moeilijker. Dus een hobby uitoefenen in de avond zat er toentertijd niet in. Ik zat soms úren naast haar bed en sneaky naar beneden gaan met een krakende trap uit 1960 was ook niet erg succesvol. Van alles probeerde ik en vooral na een dag met veel indrukken sliep ze slecht. Hoe meer ze begon te begrijpen, hoe beter ze sliep. Tegenwoordig komt het ook nog weleens voor dat ze niet kan slapen, maar nu kan ze dat gelukkig gewoon zeggen.
‘Mama, ik wil nog even met je praten’ hoor ik haar dan roepen vanuit bed.
‘Waar wil je over praten dan?’ vraag ik terwijl ik naast haar kruip. ‘Wat we hebben gedaan vandaag.’ En dan nemen we heel de dag door, van wat we hebben gegeten bij het ontbijt tot aan het in bad voor naar bed. Daarna geef ik haar een dikke knuffel, kan ik gewoon weer naar beneden gaan en lukt het Jinthe om lekker te slapen.
Even opscheppen
Jinthe is echt een superlief meisje. Ik noem haar weleens mijn peuterpubertje, maar eigenlijk past dat het grootste gedeelte van de tijd niet bij haar. Ze heeft zelden woedeaanvallen *even afkloppen* en huilen doet ze vrij weinig. Het verbaast me soms zelfs dat ze zich zo groothoudt. Soms denk ik, hup, gooi het eruit! Maar het helpt een hoop dat ze zich goed weet te verwoorden.
Ze weet gelukkig ook dat ze álles tegen me kan zeggen, wat ze leuk vindt, maar ook wat ze niet leuk vindt.
Wat ze wil doen en wat ze juist niet wil doen. En dat alles vertellen doet ze gelukkig ook, ze kan zelfs hele gebeurtenissen tot in detail vertellen. Soms moet ik natuurlijk ook antwoorden dat we allemaal weleens dingen moeten doen die we niet willen, met een pruillipje kan ze dan ‘okee mama’ zeggen, of verdriet erom hebben maar een woedeaanval, nee dat zit er gelukkig (nog) niet in.
Een nieuwsgierig aagje
Ze zit nu in de Waarom-fase, en dat is me er een! In de rij in de supermarkt:
‘Mama, waarom heeft die meneer geen haar?!’ ‘Sst, niet zo hard Jinthe. Omdat die meneer kaal is.’ ‘Waarom is die meneer KAAL!?’
‘Jinthe, strakjes ja?’ ‘Waarom ga jij het niet nu zeggen?’ Gelukkig kon de kale meneer er ook om lachen en hij zei nog ‘Maakt niet uit hoor!’ terwijl hij lachte naar Jinthe. En zo gebeurt er eigenlijk iedere dag wel wat, het is in ieder geval nooit saai met een peutertje om je heen! Het lijkt me superleuk om dit soort verhalen met jullie te delen. Ik hou van interactie, dus laat vooral een reactie achter!
Veel liefs,
Shannon