Hij wil geen vader zijn

Hi Alexandra, Wat een heftig verhaal maar super mooi geschreven. Heel herkenbaar voor mij. De vader van mijn zoontje heeft ons verlaten toen ik bijna 6maanden zwanger was. Tot op de dag van vandaag nooit meer iets gehoord. Tja hoe vertel je zoiets later aan je zoontje....ik heb zelf werkelijk waar nog geen idee. Mijn motto is ook wij tegen de rest van de wereld. Geniet met volle teugen van het kleine ventje ondanks dat mijn leven ook drastisch veranderd is. Het heeft mij ook nog sterker gemaakt zowel zakelijk als Prive. Geniet van je kleine mannetje! Sascha

Hoe herkenbaar... Hier hetzelfde verhaal maar dan met 2 kindjes. Na de geboorte van ons zoontje was hij nog apetrots, tijdens de zwangerschap van de tweede was dat rap over. Toevlucht zoeken in andere dingen om maar niet thuis te hoeven zijn. Nu 6 jaar later doe ik het nog steeds alleen, ik heb het hem vergeven... de deur staat nog steeds open maar in al die 6 jaar is er niks gebeurt. Ik snap er niks van, en dat is maar goed ook. En ook die andere man is nooit heel erg lang blijven hangen... jammer maar niks aan te doen. Wij zijn met z'n drietjes het allergelukkigst! Stoer dat je je verhaal deelt!

Hi, Dit verhaal is heel herkenbaar. Mijn zoon is afgelopen zondag 9 geworden. En tot de dag van vandaag wil hij niks van zijn zoon weten. Op het moment dat ik zwanger was heb ik dit met hem gedeeld en ook aangeven dat hij altijd welkom is. Soms ben ook ik nog steeds ontzettend boos en vraag ik me af hoe je met jezelf kunt leven als man zijnde. Hij weet (ondanks dat ik dat eigenlijk nog even niet had willen delen) dat zijn vader er niet voor hem wilt zijn. Dit valt hem soms erg zwaar. Vooral toen ik zwanger raakte van mijn 2de en 3de kindje. Gelukkig ziet hij zijm (stief)vader als zijn eigen vader en maakt dat het verdriet een stuk draagzamer. Wel vraag ik me ieder jaar weer af als hij jarig is, hoe zal het in de toekomst gaan? Hij word namelijk steeds ouder en wijzer. Ik zal hem zeker niet tegen houden in de zoek tocht naar zijn biologische wanneer de tijd daar is. Ik zal hem d'r zelfs bij helpen. Want ik blijf bij mijn standpunt, ieder kind heeft recht om te weten wie zijn biologische vader is wanneer hij/zij daar aan toe is.

Halverwege de zwangerschap heb ik de relatie beëindigd omdat hij niet eerlijk was. De deur heb ik opengezet voor hem maar toen ik hem vroeg om de kinderwagen te kopen, de rest zou ik wel bijelkaar krijgen, liet hij het afweten. 2 jaar na de geboorte van ons kind kreeg hij een kind met iemand anders. Mijn kind weet niets van hem. Ik zal nooit vertellen dat ons kind niet wilde want daar heeft het kind last van en niet hij. Ik zal vertellen dat papa's en mama's soms bijelkaar blijven en soms niet. Dat papa's pas in mijn ogen de eretitel PAPPA krijgen als ze dat ook echt zijn voor hun kind, en zo niet dan zijn ze verwekker, niet meer en niet minder. Later als ons kind groot is dat krijgt het alle info en foto's die ik heb en als het hem wil zien dan zal hij eerst met mij moeten praten en moeten zorgen dat er contact tussen beide kinderen komt. Dat is hij ze verschuldigd, want zij kunnen er niets aan doen dat hij zo'n [beep!] is.

Hey Alexandra, Het is inderdaad niet te geloven dat er zoveel vaders zijn die niet naar hun kind om kijken (en buiten kijf staat uiteraard dat er veel meer lieve vaders zijn, maar daar gaat het nu niet om). Iedereen doet waar ie toe in staat is, en helaas is dat in sommige gevallen maar bar weinig. Ik heb ervoor gekozen om mijn ex met liefde te bekijken, in plaats van met haat. Want wat voelt voor mij fijner? Liefde of haat? Dan is dat zeker liefde. Hij heeft al zoveel aangericht, ik gun hem niet dat ik nog haat naar hem bij me draag. Hij merkt daar immers niets van. Zonder hem, was het mooiste op de wereld er nooit geweest. Dit neemt overigens niet weg dat het niet okee is dat hij zijn verantwoordelijkheden niet neemt. Maar haat loslaten doe je niet voor de ander, maar voor jezelf en voor je kind. Dus dat is hoe ik het heb gedaan.... Ik heb mijn haat, mijn ongeloof, mijn woede en mijn verdriet losgelaten. En hiervoor in de plaats is liefde gekomen, heel veel liefde. Mijn dochter en ik zijn vanaf dat moment nog nooit zo gelukkig geweest! En de "vader"? Die gaat op een dag nog spijt krijgen van heb ik jou daar, maar dat is mijn probleem niet meer. Liefs Myra

Zo herkenbaar voor mij... Als mijn zoontje 13 maand was heeft m'n ex ook besloten de deur dicht te trekken... 7j rechtbank-advocaat- notaris gedoe!! Veel tijd geld en vooral emotionele crashes heeft het me bezorgd! Nu is mijn zoontje 8j ben ik super trots op hem en vooral ook omdat hij sinds enkele maanden mijn familienaam draagt! Tuurlijk blijft altijd de vraag hoe je dit ooit verteld aan je kind... En zelfs na 8j voel ik de pijn in mijn hart als ik hem aankijk! Dan vraag ik me ook af hoe iemand zo koudbloedig kan zijn! Maar dan ben ik blij dat ik nooit mijn zoontje moet missen en dat ik hem altijd bij mij heb! Hij is mijn koning!

Lieve Alexandra, dat heb je heel mooi geschreven! Heb je echt zien groeien, en vind dat je een krachtige vrouw en stoere mama bent. Met heel veel liefde voor jou kleine, to the moon and back zoals je zelf vaak zegt! Heel leuk om blogs van je te (gaan) lezen. Dikke kus Xx

Heftig maar herkenbaar, vader sinds het moment dat ik zwanger was niet meer in beeld. Power voor jou en alle mama's (ook soms papa's) die hun kindjes alleen opvoeden!

Heel herkenbaar... mijn ex is al vanaf het begin van de zwangerschap uit beeld en wilde er niks mee te maken hebben... hartverscheurend idd! Zijn zoon uit een eerdere relatie ziet hij wel... dat is ook moeilijk gezien mijn dochtertje en haar half broertje wel contact met elkaar hebben... Maar het ergste is dat hij niks met mijn dochter, en dus ook zijn eigen vlees en bloed, te maken wilt hebben maar wel een vaderrol vervult voor het kind van zijn nieuwe vriendin en daar zelfs mee in 1 huis woont... onbegrijpelijk... en idd het moment dat mijn kleine meisje naar het verhaal zal gaan vragen, dat moment gaat komen maar wat moet ik zeggen?! Natuurlijk de waarheid maar hoe breng je zoiets zonder dat het als een klap in haar gezicht aankomt? Woedend ben ik dat hij, zonder dat zij er nu nog erg in heeft, haar zoveel verdriet zal doen... Mannen die deze geintjes flikken zijn zo laag, triest en dom dat ze de titel vader niet eens verdienen... Ze denken alleen aan zichzelf en het boeit ze totaal niet wat deze actie met zo'n onschuldig klein mensje zal doen...

Mannen die zo achteloos omgaan met hun eigen bloed zijn ergens ziek in hun hoofd. Dat is mijn gedachtegang om hiermee om te kunnen gaan. Een andere verklaring heb ik na 5 jaar er nog steeds niet voor kunnen vinden. Ziek ziek ziek. Maar wij vrouwen die in deze situatie beland zijn, zijn zo sterk! Toch jammer dat ik me nog vaak moet verdedigen naar anderen toe en dat ik te horen krijg dat je kind alleen op opvoeden toch je eigen keuze was? Ofwel niet zeuren. Nee ik ben in deze situatie gedwongen maar ik maak er het beste van.

Bedankt, voor jullie lieve berichten! Heftig om te lezen, zoveel in dezelfde situatie.. Maar k geloof ook zeker dat alle kinderen in een-oudergezinnen zeker zoveel liefde krijgen als waar wel een vader is, en daar gaat het om. En dat we rete trots mogen zijn op onze kinderen en op onszelf! Sterkte, voor jullie! En Myra, je hebt gelijk. Maar vind zoiets wel heel moeilijk, zeker een punt om aan te werken! Liefs Alexandra

Voor mij heel herkenbaar in je eigen keuzes maken enz. Zo erg frustrerend om te lezen. Mijn man wilde namelijk heel graag vader zijn voor onze jongens. Maar kreeg de kans niet omdat hij overleed toen de oudste 2,5 jaar was en de jongste 1. Zelf heb ik een 'vader' die niks waard is. Maar ook een stiefvader die mij als de zijne ziet en andersom ook. Ik gun iedereen zo'n 'stiefvader'.

Respect, Alexandra! Je bent een kanjer. En mooi dat je het deelt. X

Knap dat jullie allemaal de deur openhouden. Bij mij ligt het anders nu mijn dochter 3 is komt meneer om de hoek. Nu wil hij zijn dochter wel. Maar lekker makkelijk nu ze kan lopen praten zindelijk is en doorslaapt, alle slapeloze nachten, flesjes, pampers en alle operaties en ziekenhuisbezoeken overgeslagen en uitgefeest waarschijnlijk nou sorry maar als je haar als baby niet wilde rot nu dan ook maar op, als ze oud genoeg is zal ik haar alles vertellen en dan is de keuze aan haar. Nu ik teruglees wat ik opschrijf lijkt t zo boos maar dat ben ik helemaal niet ik heb er echt een punt achter gezet en ik heb een fantastisch leven samen met mn dochtertje en indd ik denk niet dat ik ooit nooit in gezinsvorm zou kunnen leven of er moet wel iemand van heel goede huizen komen wil mijn gedachte daarover nog veranderen ☺️