Ik voel me weer zo klein….
Herken je dat gevoel? Dat je denkt dat een ander meer is dan jou? Dat de ander zoveel “groter” is dan jij je voelt? Het is een van de thema’s in mijn leven. Keer op keer mijn eigen waarde onderschatten en mezelf onder waarderen. Iets waar ik de afgelopen jaren heel hard voor heb geknokt. En met resultaat. Want ik ben toch heel erg trots op wat ik als single mama heb bereikt. Op de feedback die ik krijg van andere mensen die me keer op keer mee geven dat ik echt de moeite waard ben. Dat ik kracht uitstraal. Dat ik zo attent ben. Dankbaar dat ik in staat ben geweest om mijn kinderen mee te geven hoe belangrijk het is om te zeggen “ik hou van je”. Iets wat ik vroeger als kind toch heb gemist.
Als een duveltje uit een doos….
Ik dacht dus dat ik echt zoveel groter was gegroeid dat ik niet meer terug zou vallen in me zo klein en nietig voelen. Nou, als een duveltje uit een doosje kwam Calimero weer te voorschijn. Na een eerste gesprek met de voogd vanuit de opgelegde OTS mailde ik mijn advocaat. Er kwam geen reactie. Na een dag niet, na een paar dage
n niet maar toen na een paar weken nog niet. Ik regelmatig gebeld. Of de boodschappen bereikten hem niet of hij zag de noodzaak niet want ik kreeg geen reactie. Dit was niet de eerste keer dat dit zo ging. Eigenlijk wist ik allang dat ik dit beu was. En dus ging op zoek naar een ander. Toch heb ik dan even iemand nodig die tegen mij zegt, dat ik de klant ben, dat ik genoeg betaal. Waar ik achter kwam, is dat ik de persoon in kwestie aardig vond en dus maakte dit het voor mij extra lastig om de knoop door te hakken. Terwijl ik tegen een ander allang had gezegd, dit niet te accepteren.
Ligt het dan aan mij???
Sinds kort heb ik te maken met een OTS. Er zijn heel veel dingen die ik niet begrijp in dit proces. Een van de dingen is, dat de voogd nog voordat hij mij en de kinderen had gesproken, het plan al klaar had. In mijn ogen kun je pas een goed plan maken als je iedereen hebt gesproken en alle feiten op een rij hebt gezet. Dat doet deze voogd niet. Hij heeft de kinderen wel gesproken maar mijn conclusie is dat hij met name TEGEN en niet MET de kids heeft gesproken. Ook al raar. Hij heeft in een gesprek zelfs tegen mij gezegd, dat ik tegen werk. Ja, en dat is dan de trigger. Waarbij ik me direct ga afvragen of het dan aan mij ligt? Terwijl ik toch ook echt dat insinuerende toontje hoor als er wordt gesteld dat ik toch ook het beste voor mijn kinderen wil? Ja, ik wil het beste voor mijn kinderen. Maar dat wil niet zeggen dat ik nog steeds Calimero wil zijn. Ik ben er wel een beetje klaar mee, dat iedereen denkt alles op mijn bordje te kunnen leggen.
En ik ga weer de uitdaging aan. Met mezelf. Om vanuit deze situaties mijn eigen koers te varen, te doen waar ik achter sta en waarvan ik denk dat ik het moet doen. Maar vooral me niet meer laten leiden door de angst die me zo klein en nietig maakt.
Herken je dit? Hoe ga jij ermee om? Wat heeft jou geholpen?
Hartegroet, Mathilde
Anonymous
op 07 Mar 2017