I'm back again......

I’m back again……

Hier zit ik dan inmiddels alweer 3,5 maand na mijn blog I’m back! Ik heb mijn dipje overwonnen. Trots schreef ik toen dat ik er weer bovenop was en mijn innerlijke rust had terug gevonden. Mijn ex zou mij niet meer kunnen raken en ik zou mezelf wat meer op nummer 1 gaan zetten. Toch liep het allemaal net iets anders als gepland.

We gaan terug in de tijd. Ik had een nieuw plan van aanpak, ik praatte meer in de ik vorm en legde beter uit waarom ik over bepaalde dingen dacht zoals ik dacht. Voor de mensen die mijn verleden niet kennen zal ik het even kort uitleggen.

Sinds de zwangerschap ben ik niet meer samen met de vader van Quinty. Vanaf dat moment loopt iedere vorm van communicatie slecht of beter gezegd niet. Ondertussen proberen we toch omgang plaats te laten vinden maar lopen wij tegen allerlei zaken aan omdat er niet gecommuniceerd wordt.

Vragen van mij worden opgevat als beschuldigingen, hoe ik het ook formuleer. En zijn reacties zijn, op zijn zachts gezegd, niet zo aardig. Wat weer eindigt in 5 van de 7 dagen beledigingen.

En hoe groot, stoer, zeker en sterk ik mij ook voordoe al zijn beledigingen gaan mij niet in de koude kleren zitten.

Mijn emmertje raakte voller en voller en ik was wanhopig. Wanneer zou hij mij eens als ouder gaan zien en niet meer als ex die hij wil kwellen en pijn wil doen? Het omgangshuis wat ons begeleide had inmiddels de handen er vanaf getrokken omdat hij niet meer mee wenste te werken aan evaluaties en gezamenlijke gesprekken.

Dus daar stond ik dan: machteloos en het gevoel alsof ik in de steek was gelaten. Ondertussen ben ik de gemeente gek blijven bellen, bedelend en smekend voor hulp. Die hebben inmiddels kunnen bereiken dat de communicatie trajecten toch opgepakt gaan worden.

Alleen zit het in Nederland zo in elkaar dat niemand verplicht kan worden om te communiceren volgens de wet. Wel wordt een gezaghebbende ouder verplicht om het kind omgang te laten hebben met beide ouders. Dus wil hij weer niet meewerken sta ik wederom met mijn rug tegen de muur en ondertussen moet ik Quinty toch laten gaan.

Dit voelt zo scheef en zo oneerlijk. Zij voelt ook de spanning, zij voelt het ook als ik mij niet zo fijn voel. Zij ziet ook dat haar vader en ik niet met elkaar praten

.

En voordat de vragen komen:  “mama waarom doen papa en jij zo tegen elkaar?” wil ik dit opgelost hebben. Dit ben ik verplicht aan haar, zij verdient twee ouders die normaal tegen elkaar doen. En niet twee ouders die het elkaar moeilijk maken en strijden.

Waarom schrijf ik dit allemaal in dit blog en niet in een dagboek? Vaak genoeg krijg ik via allerlei social media kanalen vragen over of ik weet hoe dit of dat in elkaar zit. En ik weet niet alles. Maar qua omgangshuizen, raad van kinderbescherming, Veilig Thuis en de gemeente(stichting jeugd) heb ik al heel wat ervaringen opgedaan. Daarom schrijf ik mijn verhaal en daarom zal ik jullie ook in mijn aankomende blogs een kijkje geven achter de deuren van deze instanties. Ik weet dat er veel behoefte is aan antwoorden over wat je kan verwachten.

Nogmaals; ik weet niet alles. Ik kan alleen mijn ervaringen delen, maar ik wil gaan proberen in mijn blogs antwoord te gaan geven op wat je kan verwachten als je in aanraking komt als je met een van deze instanties in aanraking komt.

Dus heb jij vragen over wat je kunt verwachten in bepaalde situaties? Laat het mij weten in een reactie, als je dit liever privé doet mag dit ook maar dan probeer ik hier zo goed mogelijk op terug te komen in mijn blogs.

Zie ook: Ik voel me onveilig in mijn eigen huis

Wat zijn jouw ervaringen hiermee? Of heb je vragen hierover? Deel het met ons en laat een reactie achter.