Kind voedt kind op

Toen ik 14 was en zwanger raakte dacht ik bij mezelf: kan ik dit wel?! 14 jaar, wat voor levenservaring heb je? En wat wil je je kind meegeven? Ineens ga je nadenken over het leven.

Op school hadden we het wel eens over normen en waarden, maar daar deed ik vrij weinig mee. Nu ging ik er serieus over nadenken; wat zijn mijn normen en waarden, hoe wil ik dat uit dragen, wat ga ik tegen mijn dochter vertellen en wat niet, hoe ga ik om met de vader van Nina en nog veel meer andere vragen spookten door mijn hoofd. Toen ik hoorde dat een kind een kind moest gaan opvoeden, voelde ik me zwaar vernederd. Ik was al 14 en snapte echt niet dat je zo’n uitspraak kon doen zonder mij gesproken te hebben. Ondertussen kom ik terug op die gedachten.

‘Ik was al 14 en snapte echt niet dat je zo’n uitspraak kon doen zonder mij gesproken te hebben’

Toch maken die gedachten me elke keer weer onzeker. Ik ben nu nog maar 18, doe ik het wel goed? Ik ben veel weg, trekt Nina niet te erg naar mijn moeder toe? Op het terras rook ik een sigaret waar Nina bij is, kan dat wel? Ben ik wel consequent genoeg? Ga ik niet teveel uit? Is het erg dat ik nog steeds bij mijn ouders woon? Voor mezelf weet ik heel goed wat ik wel en niet wil, maar draag ik dat wel uit naar mijn kind? De dingen die ik doe zijn (vind ik) soms niet echt goede eigenschappen voor een moeder. Maar hoe kan ik haar leven zo normaal mogelijk laten verlopen? Over al deze vragen denk ik veel na. Wat is goed en wat is fout? Vooral in mijn positie heb ik het gevoel, dat bij alles wat ik doe, ik gekeurd wordt.

De gesprekken met mijn moeder stellen me een beetje gerust. Vaak vraagt ze: ‘Anne wat heb je allemaal gezegd toen je zwanger was?’

“Ja, dat ik altijd vanuit het belang van Nina wil denken.”

“En hoe is Nina nu” vraagt ze dan.

“Heel vrolijk en lief, maar ik ben niet heel vaak thuis.”

“Ja, maar jij moet werken, jij moet naar school en je hebt het nodig om soms tiener te zijn.”

Het klopt wat mama zegt, ik moet naar school, ik moet werken en voor mijn ontspanning moet ik soms tiener zijn. Zelf zou ik het niet redden als ik full time moeder zou zijn, de combinatie (dankzij mijn ouders) tussen het moederschap en het tiener zijn, gaat super goed.

Als ik thuis ben, wil ik er volledig voor Nina zijn. Als ik er wel ben maar mijn gedachtes zijn ergens anders, heeft ze niks aan mij. Dit is wat ik altijd voor ogen houd.

Dat ik dan op het terras rook en intens geniet van Nina, mijn vriendinnen, het mooie weer en de sigaret, neem ik voor lief, want ik geniet er van. Dat ik soms geen geld heb, tja het moet maar. Nina komt altijd juichend naar me toe, wanneer ik thuis kom. Dat we bij mijn ouders wonen geeft haar rust, doordat mijn moeder veel doet in het huishouden kan ik me concentreren op de opvoeding en school. En gelukkig hebben we wel contact met de moeder van de vader van Nina, hierdoor kent ze wel zijn familie.

‘Aan het einde van de som kom ik tot de conclusie dat ik verre van doorsnee ben.’

Aan het einde van de som kom ik tot de conclusie dat ik verre van doorsnee ben. Elke keer is het weer zoeken naar de juiste balans tussen moeder en tiener zijn. En geen enkele moeder is perfect, gaande weg leer je van de dingen die je doet. Gelukkig heb ik mijn moeder die me soms met beide benen op de grond houdt. Anders zou ik denken dat ik een slechte moeder ben, want aan mijn lijstje voor de perfecte moeder voldoe ik totaal niet. Toch weet ik dat ik er alles aan doe om de juiste weg te kiezen. Kind voedt kind op? Ik weet het niet…. 

Ik weet alleen dat 14 jaar en zwanger zijn wel erg jong is. Vooral als ik nu naar me zusje van 14 kijk