Tien minuten lang staar ik uit het raam zonder echt iets te zien. De ochtend verliep weer zoals bijna elke ochtend: druk en negatief.
Zoonlief drukt zoals gewoonlijk zijn stempel op de sfeer in huis, en dat is alles behalve prettig. Lachend daagt hij mij en zijn zus uit. Hij gaat vaak zo ver dat we uiteindelijk allemaal gefrustreerd de deur uitgaan. Gelukkig komt hij vaak een stuk rustiger uit school, tenzij het daar ook is misgegaan wat helaas te vaak voorkomt de laatste tijd.
Mijn speciaaltje heeft gedragsstoornissen veroorzaakt door adhd/odd/ pdd nos. Het is altijd weer een puzzel om het thuis relaxed en gezellig te maken.
Gistermiddag kwam hij thuis uit school en stuiterde letterlijk de deur binnen; honderduit kletsend over van alles en niets. Hij gaat met z’n telefoon en laptop op de bank zitten en duikt met regelmaat de kast in en eet van alles wat hij lekker vindt.
Zodra zijn zus thuiskomt geeft hij precies de juiste opmerkingen om haar op de kast te jagen, en gaat overal over in discussie met mij als ik ingrijp in zijn negatieve gedrag. Voor mij is het duidelijk, z’n medicijnen doen vandaag weer hun werk niet. Voorzichtig probeer ik dit ( voor de zoveelste keer )uit te leggen aan zuslief, maar ook zij zit niet goed in haar vel en reageert dus op haar eigen puberlijke wijze.
Je raadt het al; om de paar minuten gaan de bommen af in huis en hoe ik de sfeer ook probeer om te keren. Er is niets dat werkt, behalve toekijken en bemiddelen.
Van mensen om je heen krijg je altijd lieve en goedbedoelde adviezen. Vaak voor dingen die je allang hebt uitgeprobeerd of mee bezig bent. Maar hoe kan iemand jou een goed advies geven als diegene niet alle ins en outs weet?
Iedereen heeft wel een idee over hoe je met dit soort kinderen om moet gaan maar als je er middenin zit, is het toch echt wel heel anders. Je kan bijvoorbeeld nog zoveel structuur en rust inbouwen, toch loop je altijd tegen dingen aan die anders lopen waardoor het speciale kind anders reageert en van slag is.
Op dit soort momenten mis ik dan toch wel echt de feedback van iemand die er emotioneel bij betrokken is. Zeker bij belangrijke beslissingen. Zoals naar welke psycholoog ga je voor de juiste hulp? Iemand die aldaar de back-up kan zijn om het beeld van je kind te steunen en aan te vullen daar waar jij misschien iets vergeet.
Beslissingen zoals nu, wanneer zijn medicijnen moeten worden aangepast. Welke medicijnen? Wordt het niet te veel? En wat als het niet werkt? Wat als er bijwerkingen optreden? Wat als, wat als, wat als…
Online is er natuurlijk genoeg te vinden en te lezen over kinderen zoals hij; tips en tricks, en de voor- en nadelen van medicijnen. Maar dan nog blijft het een doolhof van veel info en veel verschillen. Ieder kind is gewoon anders en ieder huishouden ook.
Wat is juist? Welke beslissing ga ik nemen om mijn mannetje weer op de rails te krijgen, hem de rust in zijn hoofd te geven dat hij zo nodig heeft, en daarbij hem en ons de rust van een fijne sfeer? Want wat ik zeker weet is dat het kan, hij is namelijk mijn kind en mijn kind is hoe dan ook een topper! En natuurlijk kom ik hier uit, ik ben tenslotte een sterke single mom…
Het gaat allemaal goed komen, en zolang je daar in gelooft, gebeurt dat ook.
Hoe neem jij de beslissingen over je kinderen? Alleen of is er overleg met de vader mogelijk? Deel het met ons en laat een reactie achter.
Anonymous
op 12 Nov 2016