Mama, ik heb geen vader!

Oudjaarsdag om 08.00 uur komt mijn dochter verontwaardigd bij mij op de kamer. Ik sliep nog en zij was blijkbaar net wakker. Misschien had ze gedroomd, misschien was ze al een tijdje wakker, maar ineens zegt ze:

“Mama, ik heb geen vader!”. Ik moest even snel schakelen. Uiteraard wist ik dat dit onderwerp een keer aangesneden zou worden door haar, maar als het dan zover komt is het toch even slikken.

Ik zei haar: “Je hebt wel een vader, meisje.” Mijn dochter begon toen over een meisje van de kinderopvang die wel een vader had en herhaalde nog eens “ik heb geen vader.” Ik wilde haar uitleggen dat ze wel een vader had en benoemde dit nogmaals naar haar.

Hierop reageerde ze bozer en zei nogmaals, maar met luidere stem. “Mama, ik heb geen vader.” Ze kwam vervolgens bij mij liggen en ik nam haar in mijn armen. Even stevig vasthouden en knuffelen.

Ze begon daarna ook direct over andere dingen die in haar leventje belangrijk zijn, zoals Dora en prinses Anna. Ik besloot er op dat moment maar even niet verder op door te gaan. Toch heeft het me de hele dag bezig gehouden. Ik heb mensen in mijn omgeving om raad gevraagd, maar dit hielp me ook niet echt. De één zegt dit, de ander zegt dat.

Ik besloot om mijn eigen gevoel te volgen en het maar even te laten zoals het is. Mijn dochter gaat wel weer met  vragen komen en die ga ik voor haar beantwoorden. De waarheid hoeft ze nu nog niet te weten, dat komt misschien ooit. Wel heeft ze recht om te weten dat ze wel een vader heeft, ook al is dat alleen maar biologisch en wil hij niks met haar van doen hebben.

Mijn meisje kan daar niks aan doen en heeft ook niks aan die informatie nu. Een klein meisje moet naar mijn idee opgroeien dat ze geliefd wordt door iedereen in haar omgeving. Ze hoeft nog niet te weten dat een van de twee belangrijkste figuren in haar leven niks met haar heeft. Het is een gebrek van hem en dat hoeft niet haar zodanig negatief te beïnvloeden dat ze er onzeker door wordt.

Ik ga haar nu beschermen met alles wat ik kan. Ze is super lief, mooi en voor mij de meeste geweldige en belangrijke persoon op aarde

Daar komt niemand tussen, ook niet een biologische stoorzender. We hebben ooit afgesproken in mediation dat we haar gaan vertellen dat haar papa te ver weg woont. Dit was op mijn verzoek, omdat ik denk dat ze de eerste paar jaar dan beschermd wordt tegen de harde wereld. Als ze ouder is, zal ze de waarheid (gedeeltelijk) langzaam horen. Aangepast aan datgene wat ze op dat moment aankan en wat bij haar leeftijd past.

Voor nu is het goed zo. Ik bereid me steeds meer voor op de vragen die ik ga krijgen van haar. Het is goed dat ze nieuwsgierig is en wil ontdekken. Ze heeft misschien geen papa, maar wel een mama die voor haar door het vuur gaat. Haar opa en oma zijn ook haar hele wereld en ze heeft een superlief gastgezin waar ze helemaal happy is. Super terecht, dat is ze ook meer dan waard.

Herkenbaar? Hoe zijn jullie met dit soort vragen omgegaan? Deel het met ons en laat een reactie achter.