Mijn kind en ik groeien uit elkaar

Dank voor je stukje Natas!Kan er weinig mening over geven want mijn dochter is pas 3,5 jaar. Maar ze zeggen wel hoe groter de kids, hoe groter de zorgen dus ja dat houdt niet op.. helaas. Hopelijk gaat het idd. beter als er meer afstand tussen jullie is (letterlijk en figuurlijk).Succes, Marit

Hoi hoi..Zo herkenbaar.. Zoon van 16 en we leven totaal langs elkaar heen.. Hij is het met niks eens en vind al mijn voorstellen stom.. Heb van alles geprobeerd.. Dagjes weg shoppen ect.. Bij onze laatste discussie heb ik hem gezegd.. Dat ik het los laat zijn gedrag laat ik mij niet meer beïnvloeden.. Wil niet op mijn tenen lopen en steeds verdrietig zijn.. Blijf hem wel steeds zeggen hou van je maar voor de rest laat ik hem los.. God dank doet hij wel zijn ding op school en is hij op tijd thuis.. Had totaal niet verwacht dat het zo zou lopen wij waren ook close.. Maar ik vind ergens rust nu in mijn beslissing.. Ik gun hem zijn ruimte en mezelf mijn vreugde..Sterkte

hallo, ik kan alleen uit mijn eigen ervaring als kind spreken.. ik zelf heb ook zon soort situatie met mijn ouders gehad.. ookal hou ik zielsveel van ze en wil ik ze voor geen goud missen.. er zijn tijden geweest dat ik ze tottaal niet begrijp.. we lijken in heel verl opzichten tottaal niet op elkaar kwa denkwijze. nu ik 27 ben heb ik dat geaccepteerd.. ik baal nog wel eens maar probeer het van me af te zetten.. en elkaar te accepteren zoals we zijn.. wat ik wel denk dat veel kan doen.. is vragen of er iets is wat hem dwars zit.. of je met iets rekening kan houden.. en je zal dat vast al gedaan hebben maar wat ik zelf merk.. is dat mensen praten maar niet ECHT luisteren.. niks met de informatie doen die ze ontvangen. ook ik betrap me er zelf op.. maar ik moet mezelf er vaak weer op bewust maken. sterkte! het word vast beter!

Wellicht vreemd om te horen, maar het betekent juist dat je het goed hebt gedaan met de opvoeding! Het hoort er inderdaad bij en hoe meer de kids zich van je af zetten, des te veiliger ze zich bij je voelen. Ze durven zich af te zetten omdat ze op je vertrouwen dat ze je nooit in de steek zal laten. Misschien kan die wetenschap je perspectief bieden, je niet laten verliezen in de discussies, maar met een glimlach laten rebelleren en weten dat je het goed hebt gedaan!

Hoi! Ik herken mezelf en mijn mama wel in jouw verhaal. Wij waren ook 2 handen op 1 buik en toen werd ik tiener... Het is niet altijd makkelijk geweest maar eens ik het huis uit was werd onze band wel weer sterker. Soms botsen we nog wel eens maar de afstand en ons eigen leven leiden heeft er wel voor gezorgd dat we terug dichter tot elkaar kwamen. Dus zeker niet wanhopen; ik denk eens je zoon op zijn eigen benen staat hij pas zal beseffen hoeveel zijn mama voor hem deed en betekend. Ik wens je er alle succes mee! Groetjes!