Het is weekend. Samen met dochterlief en oma zijn we weer vertrokken naar ons geliefde ‘Peel’, het is Kastelendag. Rondom het kasteel dat we bezoeken zijn leuke (kinder)activiteiten. Er is een knutselhoek en een springkussen. Mijn dochtertje springt er vrolijk op los, samen met de andere kindjes. Ik zie vanuit mijn ooghoek een jongedame foto’s maken met haar camera.
In eerste instantie denk ik dat het een moeder is van één van de springende kinderen. Ik kijk haar nog eens aan. Nee, dat kan niet. Daar lijkt ze echt te jong voor. We vervolgen onze weg naar de knutselhoek. Deze jongedame loopt rond met haar fotocamera en maakt vervolgens een paar close up foto’s van mijn dochtertje. Het maakt iets in me los.
“Ik weet niet w
aarom je de foto maakt, maar daar ben ik fel op tegen. Wie ben jij eigenlijk? En waarom maak je een foto van mijn dochtertje zónder mijn toestemming?!”
Ze is studente en zit in de jongerensociëteit die deze activiteiten mede organiseert. Ze maakt foto’s voor hun website. Ik leg haar vriendelijk uit dat ik géén toestemming geef voor de plaatsing van de foto’s van mijn dochtertje.
Om me heen hoor ik het geroezemoes en de afkeurende blik van een – allesbehalve begripvolle – vrouw. Ze begrijpt mijn reactie niet. Ik besluit om haar geen aandacht te geven. Het is mijn mening, het is mijn kind. Ik voel niet de neiging om mezelf te verdedigen. Na het lezen van mijn blogs zul je inmiddels wel gemerkt hebben dat ik een allergie heb voor (voor)oordelende mensen.
Ik besef dat dit niet de eerste keer is dat ik dit meemaak. Op een ander evenement heb ik hetzelfde meegemaakt. Het zet me aan het denken. In deze digitale tijdperk worden foto’s en dergelijke gemakkelijk op het web geplaatst. Soms zonder dat je het weet. Toegankelijk voor iedereen.
Stel je eens voor, (de foto van) je eigen kind gebruikt voor andere doeleinden. De nachtmerrie van elke ouder
Ik begrijp dat de meeste mensen overigens wel de beste intenties hebben. En natuurlijk zal ik mijn kind nooit binnen houden, uit angst waar ze allemaal aan blootgesteld kan worden. Daarin ben ik realistisch. Echter ben ik wel erg gesteld op het (voor zover het kan) beschermen van haar online privacy. Zij kan namelijk zelf nog niet de keuze maken of ze wel of niet zichtbaar wil zijn op het web. Bovendien weet ik niet waar de foto’s terecht kunnen komen.
Ik merk dat ik hierin op veel onbegrip stuit. Ik respecteer het onbegrip, alleen helemaal begrijpen doe ik het (nog?) niet. We zijn het allemaal eens dat je als ouder verantwoordelijk bent voor het welzijn van je kind. Mijn kind (proberen te) beschermen is ook geen issue, totdat ik aangeef dat ik de afweging maak om mijn kind ook online te beschermen.
Desalniettemin blijf ik trouw aan hetgeen ik belangrijk vind voor mijn kind. Immers; geen onderwerp zo besproken als het ouderschap.. Dat heb ik wel gemerkt sinds ik mama ben. Zelf respecteer ik ook dat een ieder (hierin) een andere mening heeft. Ik oordeel ook niet over hoe een ander haar moederschap invult.
Het zou in mijn ogen wel fijn zijn als we met zijn allen een soort van online gedragscode konden afspreken. Dat er in ieder geval niet zomaar (ongezien én zonder toestemming van ouders) foto’s geplaatst mogen worden op een website. Dat er eerst gevraagd wordt of er foto’s van je kind gemaakt en online geplaatst mogen worden. Vraag ik teveel in deze digitale wereld of is mijn principe tijdloos?
Terwijl ik deze blog typ, zie ik op Facebook (tja, multitasken hè) een foto voorbij komen van een FB vriend die een foto heeft geplaatst van haar spelend kind in een speeltuin. Met op de achtergrond – je raadt het vast zelf wel – andere kinderen herkenbaar in beeld.. Hun ouders, deze kinderen, hebben er niet om gevraagd om ongevraagd online te verschijnen. Toch?
Het zou daarom ook geruststellend zijn als wij ouders – tijdens het plaatsen van online kiekjes van onze kroost – zelf in ieder geval de afweging zouden maken om foto’s met andere kinderen herkenbaar in beeld niet te plaatsen. Uit respect van de online privacy van kinderen. Zelf plaats ik geen enkele foto van mijn (overigens online niet herkenbare) dochtertje als er andere kinderen herkenbaar op de achtergrond staan.
Ik hoop dat andere mensen hierin ook een integere afweging (gaan) maken. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik gelijk heb. Daarmee wil ik ook niet beweren dat mijn model van de wereld het juiste model is. Ik hoop alleen dat we met zijn allen kritisch(er) gaan afwegen. Het wel of niet plaatsen van herkenbare foto’s van je kind zou te allen tijde joúw afweging moeten zijn, niet de afweging van een ander..
Ruim drie jaar geleden heb ik geleerd om mijn gevoel, mijn hart en mijn intuïtie te volgen in mijn moederschap
Ik volg sindsdien het pad wat voor mij goed voelt. Het pad wat ik voor ogen heb voor mijn dochter en ik. Soms ontmoet ik medestanders. Soms zijn het tegenliggers. Zij helpen me uiteindelijk wel om kritisch te blijven kijken naar mezelf. Als een spiegel.
Maar de beste spiegel is mijn dochtertje. Haar geboorte werd mijn wedergeboorte. Ik heb namelijk geleerd om te gaan met (negatieve) kritiek. Ik respecteer daarom het geroezemoes. Maar nog meer respecteer ik mijn dochter’s privacy en blijf ik handelen naar wat mijn moederhart me ingeeft. Tenslotte is mijn dochtertje namelijk het enige wat ooit (letterlijk!) zo dicht bij mijn hart heeft gezeten en nog steeds zit.
Ik schaam me dus niet om hardop te zeggen; mijn kind; mijn copyright..
Hoe denk jij over online privacy van kinderen? Welke afweging maak je daarin? En waar ligt voor jou de grens? Ik hoor het graag! (je kunt je reactie onderaan deze pagina plaatsen)
Tot volgende week! Liefs, Jootje
Monique
op 30 May 2015Jootje
op 03 Jun 2015anoniem
op 30 May 2015Jootje
op 03 Jun 2015Lisanne
op 30 May 2015Jootje
op 03 Jun 2015Claire
op 30 May 2015Jootje
op 03 Jun 2015Lilian
op 30 May 2015Jootje
op 03 Jun 2015Annemarie
op 30 May 2015Jootje
op 03 Jun 2015Nathalie
op 31 May 2015Jootje
op 03 Jun 2015Chantal
op 03 Jun 2015Happy Single Moms
op 03 Jun 2015Jootje
op 03 Jun 2015Cindy
op 04 Jun 2015Jootje
op 07 Jun 2015