Mijn klok tikt, tik tak....

En ja hoor… daar valt er wéér één op de deurmat. Zo’n envelop met een ooievaarpostzegel. Ik wil hem het liefst wegstoppen, alsof ik hem niet gezien heb. Het verziekt eigenlijk mijn goede humeur.

Of ik teentjes en vingertjes wil komen tellen. Nee, dat wil ik eigenlijk niet. Ik wil niet getuige zijn van een happy family. Ik wil niet zien hoe de nieuwbakken papa en mama gelukzalig rond dat nieuwe wondertje drentelen. Ik wil eigenlijk gewoon niet geconfronteerd worden met wat ik wil.

Wat ik wil? Ik wil een groter gezin. Ik wil nog een Mini Me, ik wil er nog wel 4! Ik wil een liefde van mijn leven en samen voor onze kindjes zorgen en ze zien opgroeien. Maar ik word ouder. En ouder worden houdt ook in dat sommige dingen niet meer zullen gaan gebeuren. Inmiddels heb ik afscheid genomen van mijn, misschien wel enige echte droom: een groot gezin. Ik heb het geluk niet kinderloos te zijn, ik heb een prachtige dochter, en zal moeten accepteren dat mijn gezin niet groter zal gaan worden.

Hoe vaak hoor ik wel niet om mij heen: “Joh, je bent pas 38!”
Niet meer doen mensen… Niet meer doen.

Het is makkelijk praten als je op je 35^ste je gezin met 3 kids compleet hebt. Ik weet niet of jullie op de hoogte zijn van het feit dat een zwangerschap wel 9 hele maanden duurt. Dat zou inhouden dat ik, als ik per direct zwanger zou zijn, ik over de 39 ben. Niet dat mijn houdbaarheidsdatum tot die tijd reikt, maar laten we reëel blijven. Hou ouder ik word, hoe moeilijker het wordt om zwanger te raken, maar ook hoe minder fit en flexibel ik raak. Mijn klok tikt!

Maar één heel belangrijk ding wordt totaal vergeten door de mensen die mijn droom met alle goede bedoelingen proberen te relativeren: een partner. Toch handig als je nog een ukkepuk op de wereld wilt zetten. En voordat ik die gevonden heb, nou pffff… dat lijkt een eeuwigheid te duren inmiddels. En als je die partner dan hebt, dan mag ik hopen dat ik het gezonde verstand houd, dat zwanger raken ná één maand nou niet bepaald de beste zet is (mocht dat op mijn leeftijd zó snel gebeuren). Dus daar gaat ook weer flink wat tijd overheen.

Mijn wens was zó groot, dat ik het traject ben in gegaan om BAM moeder te worden.

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Maar wat deed ik het graag! Ik kon niet wachten tot het zover was. En toen het na anderhalf jaar uiteindelijk zover was, gebeurde de MH17 ramp waar ik nauw betrokken bij ben. Ik kon in mijn verdriet niet verder met dit traject. Van een wens, zou het opeens een opvulling in mijn leven worden. Iets wat ik een kindje niet aan kon en wilde doen. Een jaar vol verdriet verstreek, ik werd weer een jaartje ouder, en nog altijd is die kinderwens er. Maar hij zal niet vervuld gaan worden.

Afgelopen jaar heeft mij doen beseffen dat ik, wat ik heb goed, mooi en bijzonder is. Door de ramp en het verlies en bijkomend verdriet word je terug geworpen op hetgeen wat je al hebt. Ik heb mij meerdere malen, door de druk van mijn leeftijd, afgevraagd wat ik nu nog wil, wat belangrijk is. Wordt mijn leven mooier als we gezinsuitbreiding krijgen of kan ik nu ook tevreden zijn met hoe het is? Mijn dochter en ik hebben alles samen goed op de rit. We hebben het heerlijk, reizen heel wat af en genieten we van een goede financiële basis. Als er nog een kleine bij zou komen, dan zou alles wat wij nu samen hebben heel anders worden. En dat wil ik niet meer. Wat wij nu hebben is waar ik energie uit haal.

En nu ik ouder en ouder word, en als ik ooit nog een nieuwe partner tref, dan is het vaak iemand die ook al een gezin heeft. En wie weet heb ik over een aantal jaar toch met kerst die grote gevulde tafel!

Dit is de meest openhartige blog die ik ooit heb geschreven.
Dit ben ik… Dit was mijn wens.