Ovulatietesten

Dat ik af en toe niet spoor, dat wist ik zelf natuurlijk al. Onder mijn psycho-gehalte die af en toe naar boven komt, zit gelukkig nog wel een hoop zelfkennis. Dat nog net wel. En reflecteren kan ik ook als de beste

What did I do? Ik ben verslaafd geraakt aan ovulatietesten. Gisteren drie testen en vandaag vier testen gedaan. Vier testen voor de klok van 13.00 uur. Dat is niet normaal toch?!? De testen zijn nu op en ik heb mijn eisprong ‘volgens mij’ nog niet gehad. Ik vind die testen maar onduidelijk. Je ziet wel een streepje, maar als ie te licht is, dan ben je schijnbaar nog niet vruchtbaar. En simpele ziel -wat ik af en toe kan zijn- maar wat vindt Kruidvat te licht en wat vinden ze donker genoeg om vruchtbaar te zijn? Een lachend poppetje of een huilend poppetje zou veel duidelijker zijn. Dan ontstaan er geen onnodige misverstanden. Ik ben er dus eigenlijk geen reet mee opgeschoten. Ja, wel een ervaring rijker. En ik weet nu dat ik verslaafd ben aan ovulatietesten. Nou, er zijn gelukkig ergere verslavingen.

Toch geeft mijn app op mijn phone aan dat ik nu een dag voor mijn eisprong zit en dat ik nu vruchtbaar moet zijn. Ook had ik gisteravond dat slijm waar ze het op al die sites over hebben. Als je dat hebt, moet je gelijk aan de slag. Grrr… wat een ingewikkeld gedoe zeg

En het maakt op het moment wel degelijk uit om het juiste moment te kiezen. Het is namelijk stiekem helemaal geen proefmaand om mijn cyclus te leren kennen. Want ik ga mezelf insemineren. Helemaal niemand weet het, want ik heb het -voor het eerst in mijn leven- voor mezelf kunnen houden. Ik ben een open persoon met weinig geheimen. Mijn vriendinnen zouden mij nu verbeteren. “Nee Naat, je hebt helemaal geen geheimen!” Ik ben gewoon een open boek. Dit keer dus niet. Ik heb het zelfs in mijn vorige blog niet eerlijk verteld. Daarin deed ik nog net alsof ik nog op zoek was naar een donor. Sorry. Slaat ook eigenlijk nergens op. Het is niet dat als ik mijn blog schrijf, het gelijk online staat. Maar wilde het echt nog voor mezelf houden.

Op het moment dat jullie dit lezen, weet ik waarschijnlijk al of het de eerst keer gelukt is. En wat zal het dan een groot cadeau zijn voor mijn ouders en broertje. En voor mezelf natuurlijk

Ik heb een paar vriendinnen en mijn ouders wel verteld dat ik bezig ben met een donor uitzoeken. Maar ik heb ze niet verteld dat ik het al in huis heb. Gna gna gna… Ik ben nu al helemaal aan het bedenken hoe ik het bekend ga maken als ik zwanger ben. Voor mijn ouders en broertje ga ik denk ik een cadeautje kopen. Voor mijn moeder een pot augurken. Voor mijn vader een rol beschuit. En voor mijn broer blauwe en roze muisjes. En dat moeten ze dan tegelijkertijd uitpakken. Ik vind het wel een leuk idee.

Voor mijn vrienden en overige familie heb ik een ander idee. Ik twijfel eigenlijk nog tussen twee ideeën. Of ik stuur ze een kaartje, geschreven vanuit mijn ongeboren kind. Of ik spreek met ze af en ik trek een tshirt aan met op mijn nu nog platte buikje de tekst “Mini-me”. Zouden ze die hint begrijpen? Ik denk dat ik voor het laatste ga. Dan zie ik hun reacties.

Maar ja, dan moet ik nu wel de juiste timing zien te vinden. En dat is toch wel stressen geblazen. Ik heb niet meer sperma voor handen als ik niet het juiste moment kies. Na één poging kan ik het later niet nog een keer proberen. Ze raden het trouwens aan om het twee dagen achter elkaar te doen met in totaal vier rietjes. Maar als ik dit vier maanden wil gaan doen, dan is dat niet goedkoop. En geld kan mij natuurlijk geen drol schelen, laat maar rollen… als ik het zou hebben. Maar om de komende vier maanden rond de 1400 euro per maand uit te geven, is gewoon echt niet haalbaar. Het is nu net alsof ik in een casino sta te gokken aan de roulettetafel. Zo voelt het nu tenminste. Alleen aan de roulettetafel krijg ik een bepaalde spannende kick als het balletje rolt en valt. Bij dit voel ik alleen maar stress en onzekerheid.

En dat brengt mij op het volgende wat mij ook weer stress oplevert. Ik geloof dat je geest en je lichaam heel nauw met elkaar in contact staan. Ik denk dan ook dat als je gestressed bent of er op een absurde manier mee bezig bent, je lichaam niet gaat meewerken en daardoor je vruchtbaarheid in de war schopt

Je hoort vaak genoeg over stelletjes die al heel lang bezig zijn en waarbij het niet lukt. Ik denk weleens dat ze er dan juist teveel mee bezig zijn. Ik geloof niet dat het gunstig is om je er zo op te focussen. En kijk wat ik nu zelf doe. Maar ik kan niet anders. Ik hoor nu Eminem in mijn oor zingen: “you only get one shot, do not miss your chance to blow!”

Waarom heeft moeder natuur dit wonder zo moeilijk gemaakt? Waarom zijn we niet gewoon elke dag vruchtbaar? Dat zou pas fijn zijn. Terwijl ik die vraag stel, weet ik het antwoord al. Als het zo makkelijk zou zijn, dan zou de wereld heel snel overbevolkt raken.

Maar oh, wat wil ik zo graag deze ronde zwanger worden. Ik heb al uitgerekend wanneer ik mijn kleine dan kan verwachten. Valt dit ook onder de categorie psycho?!? Stel dat vandaag of morgen de bevruchting slaagt, dan ben ik tussen vijf en acht januari 2016 uitgerekend. Een klein steenbokje.

Alleen weet ik nu niet wat ik moet doen. Waar moet ik nu meer op vertrouwen. Het slijm wat ik gisteravond had of de ovulatietest die zegt dat ik nog niet vruchtbaar ben..?