Ode aan Carla, opa en oma!

Mijn ouders waren allebei erg jong toen zij hun ouders verloren. Jonger dan ik nu ben. Ik kan het me niet voorstellen hoe het voor mijn ouders moet zijn geweest om geen advies te kunnen vragen aan hun vader of moeder. Of juist de leuke momenten te kunnen delen. Wat moet dat zwaar geweest zijn en nu nog… Daarom ode aan opa en oma!

Ik ben ontzettend blij dat mijn ouders allebei nog leven en mij ontzettend steunen en helpen. Ik ben alleenstaande ouder, maar ik ben niet de enige die zorg draagt voor mijn zoontje.

Daar ik in de zorg werk, werk ik onregelmatige diensten. Ik werk in de avonden, de weekenden en nachten. Mijn ouders vangen de weekenden op en ook als ik slaapdienst heb (zo noemen we het omdat we in de nacht kunnen slapen) slaapt Jayden bij mijn ouders. Ik werk om het weekend en heb bijna elke week wel minstens één slaapdienst. Jayden is dus veel bij mijn ouders. Niet alleen Jayden slaapt bij mijn ouders als ik slaapdienst heb, ook mijn hond Bink is vaste logé geworden. Heerlijk toch!

Maar naast mijn ouders is er nog een belangrijk persoon in ons leven. En dat is Carla; Jayden zijn gastouder. Al is ze ondertussen meer familie geworden. Jayden was een huilbaby, de eerste vier maanden van zijn leven. Omdat hij extra zorg nodig had en snel overprikkeld was, heb ik uiteindelijk voor een gastouder gekozen in plaats van dagopvang. Een collega (wie nu een goede vriendin is geworden) die zelf ook alleenstaande moeder was, heeft het me aangeraden, omdat ze er zelf goede ervaringen had. En zo ben ik via een gastouder bureau bij Carla gekomen. Carla past op Jayden tot ik s ‘avonds uit mijn werk kom. En ze probeert het dan ook altijd zo te plannen dat ik hem nog even kan zien en zelf in bed kan leggen. Als hij niet te moe is uiteraard. Heb ik slaapdienst dan haalt Carla Jayden in de ochtend bij mijn ouders op, en zorgt ze dat hij thuis is wanneer ik thuis kom.

Zonder mijn ouders en Carla zou ik niet weten hoe ik het allemaal zou moeten doen.

Natuurlijk ben ik ook erg blij en dankbaar voor de andere mensen om me heen, die me steunen en laten lachen in moeilijkere tijden. Maar vooral meegenieten van mijn fantastische zoon.

Ik ben niet de persoon om mensen te zeggen dat ik van ze houd en/of hoe dankbaar ik ben. Heel gek, ik ga er altijd vanuit dat mensen dat al weten of zo.
En ik weet dat ik niet de enige ben, vandaar ook deze blog voor deze week.

Ode aan alle oma’s en opa’s die ontzettend gek zijn op hun kleinkinderen en zich er niet voor schamen. En ode aan alle Carla’s die zoveel van hun oppas kinderen houden alsof ze hun eigen familie zijn. Zonder jullie was het opvoeden van onze kinderen toch een stuk moeilijker geweest. Bedankt voor jullie steun en hulp, en niet te vergeten, houden we van jullie!