De kasten worden leger en leger. Steeds meer verhuisdozen worden gevuld. Vanmiddag was er in een keer een enorme huilbui. Zomaar uit het niets. Het liep me eventjes over de schoenen.
Opruimen, afscheid nemen van heel veel spullen. Naar de vuilstort, naar de kringloop, naar een tweedehands winkeltje hier in de buurt. De zorg voor de kids. Mezelf proberen toe te staan dat ik echt mag voelen dat afscheid goed kan zijn maar ik er evengoed moeite mee mag hebben. Want ik weet wat ik heb, ruimte, een bad, ik ken de buren.
Iedere dag een beetje
Ook al is er hulp aangeboden en zeggen mensen dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ik hulp kan/mag vragen. Ik rommel toch liever alleen door mijn spulletjes. Ik sta maar niet stil bij de vraag of het misschien komt door de overtuiging dat ik het echt allemaal zelf en alleen moet doen.
Ook vind ik het fijn dat ik niet hoef te overleggen over wat wel/niet weg kan. Alles zelf door de handen en keuzes maken. Dit gaat wel mee, dit gaat nu echt weg. Ik heb de tijd en ik neem de tijd. Iedere dag een beetje.
Zo bijzonder
Op de basisschool werd met Pasen altijd een Palmpasenstok gemaakt. Onder andere met takjes groen van de buxus. Een groenblijver die staat voor levenskracht. De afgelopen jaren diepe dalen gekend en toch overeind gebleven. Omdat ik blijkbaar toch altijd in contact blijf met een diepe kracht in mezelf.
Al zie en voel ik die echt niet altijd. Integ
endeel, het is vooral mijn hoofd die zich laat “horen”. En toch….. een kracht die me steeds weer overeind doet komen om weer door te gaan.
Zo bijzonder om nu met het opruimen kaarten en briefjes van de kinderen tegen te komen. Waarin ze hoe jong ze ook waren in hun kinderlijke “kraaienpoten” schreven dat ze van me houden, dat ik sterk ben. Een kaart met de wens dat ik heel oud mag worden.
Deze plek gaat goed voor ons zijn
Bijzondere kinderen, bijzondere herinneringen. Ik koester het en het voedt mijn kracht. De plek waar we naartoe gaan, is niet de plek die ik zou hebben uitgekozen als ik alle tijd en ruimte had gehad om te kiezen. Ik hou me vast aan mijn gevoel. Het gevoel dat zegt, dat het goed is, dat deze plek heel goed voor ons zal zijn. Het ene moment verzucht ik, dat ik ook alles alleen moet doen maar vooral geniet ik van de vrijheid om zelf keuzes te maken. Regel ik dingen, kies ik laminaat, verf en weet ik dat dit alles me opnieuw in mijn kracht zet en me doet groeien in mijn eigen waarde.
Het zal anders zijn
Volgend weekend is het Pasen. Eigenlijk wel speciaal dat juist dit weekend ons laatste weekend in ons oude huis is. Bij Pasen horen eieren. De betekenis van de eieren is vruchtbaarheid of nieuw leven. En of het nu gekookte, gebakken of chocolade eieren zijn bij de paasbrunch, het zal anders zijn dan voorgaande jaren. Want ik zal denken aan de symboliek van de eieren, die dit jaar letterlijk in het teken staan van een nieuw begin.
We gaan verder op een andere plek. Een andere plaats. Met nieuwe mensen. Met het opruimen en het weggooien van heel veel dingen, heb ik weer een stukje verleden afgesloten. Het is tijd voor een nieuw begin. En ik denk dat ik dit jaar maar zo’n heerlijk groot Paasei gevuld met bonbons ga halen. Want een nieuwe begin moet je vieren. Hoe kun je dit nu beter doen door te genieten van heerlijke chocola!!!
Fijne Pasen allemaal.
Hartegroet,
Mathilde
Esther
op 16 April 2017