Single en zwanger

Op sommige punten Heel herkenbaar. Maar you rock you dus iT ☺️

Idd zo herkenbaar! Ik was 2.5 jaar bij de vader van Sage toen ik ook door de pil heen zwanger werd. Tuurlijk hij wilde het ook niet. Zijn nee maar mijn ja alleen maar krachtiger. (Ben van nature erg koppig) mijn ouders waren niet blij maar wilde absoluut niets weten van een abortus. We zouden en zullen het samen groot krijgen! Die steun is erg fijn. De eerste afspraak bij de verloskundige; zij zag in mij een hele sterke vrouw die al wist wat ze wilde en geen onzekere vrouw wat sommige vrouwen met een relatie wel hadden. Merkte ook bij een vriendin dat ze erg onzeker werd naar haar vriend toe, je lichaam veranderd ben je nog wel mooi. Ik had dat wel (ruim 25 kilo aangekomen) maar er was niemand waarvoor ik me in moest houden of 'prachtig' moest zijn. Kon mn hormonen de vrije loop laten als ik dat wilde. Heb mijn aankomende 'alleenstaande' ouderschap dan ook als erg prettig ervaren. Ik denk fijner als met partner. De tijd erna was vooral zwaar als 4 dagen werken en daarna ouderschap. Was vaak gebroken. Vader is in beeld, maar niet als opvoeder. (2 uurtjes in de maand gezelligheid en absoluut geen verplichtingen) vind het voor sage belangrijk dat zij weet wie haar vader is ondanks alles. Voor nu is het goed wat de toekomst brengt.... (sage is een zorgenkindje met gedylateerde cardiomyopathie, is allemaal erg intensief geweest, zeker als alleenstaande moeder maar we zijn er samen, sage en ik nog sterker door geworden.)

Ik herken het verhaal ik was 3,5 jaar samen met mijn (nu dus) ex die dus ook vertrok toen ik 5 weken zwanger was en zit ook in een iets te klein appartement maar dan in Haarlem . Had gelukkig mijn moeder die me in alles steunden.

Ik ga je volgen ;-) herkenbaar verhaal. Misschien vind je t leuk om mijn blogs te lezen.ook hier op de site.

Goh hier presies hetzelfde verhaal. Me dochter is nu 3 maanden. En ik zeg maar zo ik kan de moeilijke tijden niet delen en sta overal alleen voor. Maar hoef alle mooie en leuke momenten ook niet te delen. Eerste glimlach eerste hapje. Ooit komt die er wel achter wat die gemist heeft jammer genoeg voor hem te laat

Wat onwijs leuk en lief jullie reacties. Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die in zo'n situatie heeft gezeten. Sterke momies zijn wij. Xx

Ik ga zeker je verhalen volgen! Allemaal heel herkenbaar. 2 jaar een relatie waarvan ik er 1 samenwoonde in London. Had alles in NL achtergelaten voor hem. Hier ook door de pil heen zwanger. Hij moest er niks van weten en stelde mij voor de keuze : of hij, of het kindje. Keuze was moeilijk wegens dat ik van hem hield maar ergens ook weer heel makkelijk en koos voor mijn kindje, verhuisde terug naar NL toen ik bijna 3maanden zwanger was en begon opnieuw. Ben nu mama van een heerlijke zoon : Milan. Hij is geboren op 16 december 2014. Mama zijn is het mooiste "beroep" wat je maar kan hebben!

Ik herken het ook. Mijn vriend en ik waren al 12 jaar samen en onze zoon was toen 9 jaar en het leek mijn vriend wel leuk een 2de erbij. Dus ik ben gestopt met de pil in overleg met hem. En toen ik zwanger was en het aan hem vertelde kreeg ik te horen dat het mijn probleem was en niet die van hem hij pakte zijn spullen en vertrok. Maar omdat we natuurlijk een zoon hebben waar een omgangsregeling mee kwam was het soms wel heel moeilijk dat hij bij de 2de zwangerschap helemaal niet betrokken was. Mijn moeder ging mee naar de echo's samen met mijn zoon en moeder het geboortekaartje uitgezocht en de naam van mijn dochter. En bij de bevalling waren mijn zusjes. Hij is later net nadat mijn dochter is geboren samen met onze zoon naar het ziekenhuis gekomen. En nu zijn we 2.5 jaar verder en is de relatie tussen ons goed voor de kinderen en is hij helemaal omgedraaid wat betreft mijn dochter. Maar toch denk ik vaak jij wilde haar niet eens want je liet me zitten toen ik zwanger was. En nu zo behulpzame vader voor haar. Dat is soms wel moeilijk. Maar ik ben aan de andere kant wel blij dat het zo gaat want anders was het een hele rare situatie geworden. Dat hij wel de oudste zag en de jongste niet ondank dar ze dezelfde vader hebben. Maar mijn vertrouwen in mannen is wel heel erg gedaald dus een nieuwe relatie is nier iets waar ik nu op zit te wachten. Zodra een jongen te dichtbij komt dan kap ik het meteen af. Maar ik heb mijn kids en das het belangrijkste!

Wauw! Wat een hoop punten van herkenning. En wat fijn om te weten dat het niet alleen jou overkomt :)

Hoi Anouk, Wat egoïstisch om te zeggen dat het jou probleem is, terwijl jullie er voor gekozen hebben. Gelukkig dat hij er nu wel is voor je dochter, maar lijkt me knap lastige situatie met gemengde gevoelens. Hoi Daantje, Ik ben zeker blij te lezen dat ik niet de enige ben die dit overkomt, want dat denk je wel vaak. Gelukkig zijn we allemaal power mommy's! Xx

Jeetje wat herkenbaar allemaal zeg! Ik ga je verhalen zeker volgen ☺ Ik ben ook al sinds de zwangerschap alleen (moet nog bevallen, nu 38 weken). Vlak voordat ik er achterkwam dat ik zwanger was heb ik de relatie met mijn ex-vriend verbroken wegens vreemdgaan van zijn kant. Dat was best een klap voor mij, helemaal toen een paar weken erna bleek dat ik dus in verwachting was (al 9 weken!) Ik had hier tot op heden niks van gemerkt omdat ik de pil altijd doorslikte, ongesteld werd ik daardoor sowieso niet dus reden om alarm te slaan was er niet. Totdat ik voor aanhoudende maagklachten naar de dokter ging en dit iets heel anders bleek te zijn.. kortom het was best veel achter elkaar ineens. Mijn ex wilde er in eerste instantie helemaal voor gaan, op voorwaarde dat ik hem zijn misstap zou vergeven en weer bij hem terug zou komen. Dit vond ik nogal een eis en wilde dat nog niet. Maar na dat geuit te hebben heeft hij het verder ook af laten weten, en heb sinds de 10e week ook nooit meer wat van hem vernomen. Ergens ben ik daar ook wel blij mee. Geen gedoe meer aan m'n hoofd, gewoon alleen ik en mijn zoontje waar ik me op kan focussen zometeen. Ik heb de afgelopen periode van zwangerschap vooral benut om alles langzaam een plekje te geven, om de rust in mezelf te hervinden. En ik moet zeggen dat dat aardig is gelukt. Ookal is het nog best zwaar te verkroppen op momenten.. het gaat steeds beter. Nu komt de bevalling eraan, en ben ik vooral daarmee bezig. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn moeder en mijn familie. Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen. Ook zonder man, redden we ons wel als onafhankelijke sterke vrouwen! X