Single mom zijn maar zeker niet eenzaam

Ik moet toch ook met iemand kunnen praten. Het ziet er toch ook raar uit als iemand alleen aan een tafeltje zit in een restaurant. Je hoort ze denken: “Zou dat zo’n gek persoon zijn dat ze geen vrienden heeft?”

Dus nee, dat doe je niet. Als er dan niemand tijd of zin heeft om iets te doen dan werk je maar gewoon door. Er is per slot van rekening toch altijd iets te doen! Als er dan heel toevallig niks te doen is, dan zoek je wel iets. Of je gaat “dom” televisie kijken zodat je maar aan niks hoeft te denken. Zolang je maar niet met jezelf echt alleen bent.

Dan valt alles als een kaartenhuis in elkaar. Je relatie is over. Je bent en doet nog alles. Je bent die vrouw met een eigen bedrijf, huisvrouw en zeker mama, maar je bent opeens geen vriendin van… meer. Omdat ik al niet veel vrienden en vriendinnen meer had, heb ik nu nog maar 1 vriendin en dat ben ikzelf. Dan realiseer je je dat je niemand meer hebt waar je op terug kunt vallen. Na het eindigen van de relatie waren er zoveel emoties. Er is woede, heel veel woede, frustratie, onbegrip en het ergste: onmacht. En je kunt bij niemand echt je verhaal kwijt, je gevoelens. Het vreet je op van binnen. Er zijn mensen met goede bedoelingen die je verhaal wel weten, maar niet weten wat je emotioneel hebt meegemaakt. Er gaan tegenwoordig zoveel gezinnen uit elkaar! Dat komt toch ook altijd goed?

Dan is er nog een kleine man die jou als je held ziet. Dus je wordt de held voor je zoontje. De held zonder cape. Je maakt beslissingen, je zet stappen.

Single mom zijn maar zeker niet eenzaam

Je gaat weer door omdat het MOET! De automatische piloot gaat aan en je wordt geleefd. Het is overleven.
Ondanks dat er bijna niemand meer is, krijg je toch net dat beetje hulp dat je nodig hebt. Gelukkig! En dan komt de rust. Natuurlijk ben je al vaker alleen geweest. De kleine man gaat al langer om het weekend naar zijn vader. Maar in het begin is er altijd wel iets te doen. Je huisje is nog niet af. Je werk gaat gewoon door en de stofzuiger moet ook door het huis. Het is nog steeds geen robotstofzuiger.

Maar dan… Dat ene weekend als de kleine man vroeg in de middag wordt opgehaald door papa. Zoals gewoonlijk is er genoeg te doen. Waarom zal dat opeens anders zijn? Maar je doet niks. Je merkt dat er iets is. Er zijn stukjes die in mijn gedachten komen. Herinneringen, emoties, gevoelens plus dat ene stuk waar je zo mee worstelt!

Je kunt doorgaan op de automatische piloot. Oh ja, dat heb je al zoveel jaren gedaan. Werken en niks voelen. Niet toegeven dat er iets knaagt. Het is toch allemaal prachtig zo? Maar nu merk je het. Daar sta je. Alleen en niks willen doen. Het moet eruit. Niet vluchten in je werk. Niet wegrennen naar andere mensen en daar je beklag doen. NEE, NIET MEER VLUCHTEN! Niet meer je gevoelens wegduwen en er niet meer aan willen denken en maar hopen dat ze weggaan.

Als je je “verstopt” onder een deken, dan heeft dat ook geen nut. Je ziet dat er iemand onder ligt! De deken voelt veilig, maar biedt geen permanente oplossing.
Nu is het tijd om zelf de dingen onder handen te nemen, onder ogen te zien.

En dan ben je een weekend ECHT alleen. Alles komt eruit. Hoe je je 10 jaar geleden hebt gevoeld, hoe je je een half jaar geleden hebt gevoeld, de vragen en gedachtes. Je huilt en luistert naar muziek die je nog meer aan het huilen maakt. Je schrijft dingen van je af. Je voelt en je laat het toe en daar groei je van!

Je doet dat weekend waar je zin in hebt. Je hebt plezier en gaat ook een avondje met iemand anders op stap. Maar je gaat ook alleen een café binnen om te genieten van een kop koffie en wat dacht je van een flink stuk fietsen en wandelen. Even uitwaaien met die rood doorlopen ogen van het huilen. En je “moet” nog zoveel. Maar nu even niet!

Het is een reis. En daar ben ik trots op. Trots dat ik die aan het maken ben. En het is niet makkelijk, maar ik kan je garanderen dat je ervan groeit! Die mooie bloem gaat weer open door het zonlicht dat gaat schijnen.

En ik ben blij met de mensen die ik nu ken die weten dat ik met die reis bezig ben.
En nee, ik hoef nu echt geen nieuwe relatie met een man. Ik ga eerst de mooie reis afmaken met het mooiste dat er is, mijzelf! Iemand anders hoeft niet mijn leegte op te vullen. Iemand anders mag wel naast me lopen als ik heel ben! Alleen zijn betekent dus niet eenzaam zijn! Alles behalve dat! Je bent het waard!