Twijfels over het moederschap....

Het is niet zo dat ik mij de laatste tijd super duper voel, maar sinds drie dagen zit ik echt weer diep in de put met mijn gevoel. Op zulke momenten twijfel ik of ik er goed aan doe om alleenstaande moeder te worden. Wie kan mij garanderen dat ik mij niet zo voel als ik straks moeder ben? De angst om een slechte labiele moeder te worden is nu heel sterk, dan krijg ik twijfels over het moederschap. Ik voel me ook gewoon echt bagger.

Mijn leven staat momenteel opnieuw op zijn kop. Zonder al teveel in detail te treden, zijn er behoorlijk wat ontwikkelingen met betrekking tot de gezondheid van mijn broer. Zo kregen we eerst te horen dat hij uitbehandeld is en dat we moeten denken aan jaren. Nu hebben we te horen gekregen dat hij A) misschien zelfs nog wel te genezen is of B) hij nog steeds uitbehandeld is en dat hij dan nog maar maanden heeft. Twee extremen dus. Ik durfde de afgelopen dagen niet eens meer te hopen dat ik zwanger zou zijn van mijn tweede poging. Want het is een grote vraag om te hopen dat je zwanger bent en daarmee ben ik bang dat ik teveel vraag als ik ook nog eens op genezing van mijn broer hoop. Door een soort van raar bijgeloof durf ik niet allebei te hopen. En zo maak ik mezelf weer onnodig gek. Over een week horen we hopelijk meer.

Het zou in ieder geval een wonder zijn als hij het toch gaat overleven. Het achtste wereldwonder!

Mijn leven voelt als een ‘rollercoaster’. Alleen geniet ik in deze achtbaan niet van de afdaling naar beneden. Ik kan mijn toekomst nu niet goed inschatten, omdat alles op zijn kop staat. Er zijn nu teveel onzekerheden, waaronder ook mijn eigen gezondheid. Mijn twijfels heb ik ondertussen bij mijn psych, mijn broer en een vriendin geuit. Allemaal zeggen ze dat ik mezelf onderschat en dat ik echt sterker ben. Zij blijven nog steeds vertrouwen hebben dat ik een goede moeder zal zijn. Mijn vriendin zei: “Het feit dat je er zo over nadenkt en twijfelt, maakt je juist een goede moeder!” Kon ik dat zelf ook maar geloven…

Komende maanden ga ik het in ieder geval niet meer proberen. Denk ik. Ik ga wachten tot augustus en hopelijk hebben we dan meer duidelijkheid. Tenzij er volgende week zulk goed nieuws komt wat heel mijn leven positief op zijn kop zet. Ik merk trouwens ook dat het niet zwanger blijken te zijn, ook echt een teleurstelling is. En ik kan gewoon geen extra teleurstellingen meer aan. En terwijl ik het type, vind ik het eigenlijk nergens op slaan. Want als je het niet probeert, heb je helemaal geen kansen om zwanger te worden. Dan is dat toch constant een teleurstelling. En niet geschoten is altijd mis.

Het is trouwens niet alleen het gedoe met mijn broer en mijn eigen gezondheid. Ik ben de laatste tijd veel moe en ik slaap heel veel. Meer dan anders. Ik zit nu te denken, wat als ik een kind heb en constant moe ben? Want dat gaat gegarandeerd gebeuren. Er zijn hier op ‘Happy single moms’ een hoop alleenstaande moeders die het kunnen bevestigen. En als ik zo de verhalen lees, hebben heel veel vrouwen er niet eens voor gekozen om het alleen te doen. Ik ga bewust alleenstaande moeder worden. BAM! En het is heus niet dat ik er nu pas over nadenk wat het inhoudt om er straks alleen voor te staan. Ik weet dat ik bij een normaal functionerende werkweek moe uit het werk kom. Ik weet dat ik negen van de tien keer, geen zin heb om voor mezelf te koken. Ik weet dat ik het liefst gelijk lui op de bank crash. Koken en het huishouden komt wel als het ECHT nodig is, maar dat gaat straks niet meer. Als ik uit mijn werk kom, race ik naar de creche of weet-ik-nog-veel waar, misschien wel een gastoudergezin om mijn kleine op te halen. Die moet dan eten en klaar gemaakt worden voor bed.

En in het begin veel slapeloze nachten en dan moet je toch blijven functioneren. Ik vind dit allemaal nog behoorlijk eng. Ik word er onzeker van. Kan ik het allemaal wel alleen?

Dus ja, ook ik heb van die momenten dat ik overal aan twijfel. En ik kies er nog wel bewust voor om het alleen te doen. Meestal zie ik het echt wel zonnig en positief in. Dan voel ik mij sterk genoeg dat ik de hele wereld aan kan. Maar op het moment ben ik niet zo zeker van mezelf. Ik weet niet of ik nu de wereld aan kan. Ik ben denk ik mentaal op. Ik ben even klaar met mijn ‘happy face’ opzetten. Ik heb even geen kracht om positief te zijn. Dat komt vast wel weer, het is volgens mij mijn tweede natuur om vrolijk en optimistisch te zijn. Maar nu niet.

Afgelopen week werd ik trouwens versierd door een man en hij zei: “Jij lijkt mij echt een vrolijk persoon. Jouw ogen staan echt vrolijk!” En normaal ben ik zo trots op mijn (van nature) vrolijke aard. Maar nu vond ik het niet eens leuk om te horen. Ik dacht alleen: “Maar van binnen ben ik niet vrolijk. Dit is de buitenkant. Hoe kunnen mijn ogen vrolijk staan? Dit is mijn automatische piloot. Ik kan toch niet vrolijk zijn. Ik mag toch niet vrolijk zijn.” En tegen een wildvreemde man die mij wilde versieren zei ik de waarheid: “Uiterlijk vertoon!” Hij vroeg of ik er over wilde praten. Ik zei resoluut NEE! Daarna vroeg hij nog wel om mijn nummer en ik heb hem gezegd dat mijn hoofd er nu niet naar stond. De waarheid in deze, is dat ik hem niet interessant vond, maar ik ben te laf om dat tegen iemand te zeggen. Ik wil iemand niet kwetsen…

Welke alleenstaande moeder heeft ook twijfels over het moederschap gehad voordat ze aan kinderen begon? Hoe ging je hier mee om? Wat heeft je doen beslissen om het toch door te zetten? En hoe ga je er nu mee om?