Alweer bijna 5 jaar ben ik alleenstaande moeder. Natuurlijk heb ik momenten dat ik me alleen voel en een arm om me heen kan gebruiken, maar als ik die verhalen van mensen om me heen hoor die in een relatie zitten, geneest meteen het verlangen. De momenten dat ik even flink baal omdat ik geen man heb, zijn vaak toch de momenten wanneer ik de koelkast even wil verplaatsen of de verrekte schutting stuk is. Daarmee wil ik niet zeggen dat mannen alleen daar goed voor zijn, maar dat zijn nou eenmaal mannen-dingen en daar zijn ze vaak handig in.
Uiteindelijk lukt alles wel. Het is net hoe belangrijk je het voor jezelf maakt. Maar die momenten zullen we vaker in ons leven voelen dat we net even wat extra spierballen kunnen gebruiken dan alleen je eigen spierballen. En maar suf sporten om toch zelf spierballen te kweken, zou het gevoel dan minder worden?
Gelukkig kom je met een goede buur ook een heel eind. Mijn buurman bijvoorbeeld, die elke week mijn container van de weg haalt of onze fietsen maakt zonder iets voor te vragen. Af en toe neem ik een bosje bloemen voor ze mee, wat natuurlijk niet mag van ze.
Vorige jaar oktober was ik steeds moe. Maar ik ben altijd gauw moe aangezien ik ‘Thalassemie’ heb. Dit is een erfelijke aandoening bloedziekte waarbij het lichaam onvoldoende en afwijkende hemoglobine worden aangemaakt. Ik heb dit waarschijnlijk altijd al gehad, maar bij sommige mensen wordt het op latere leeftijd heftiger. Ik was extreem moe. Ik liep stage, na stage fietste ik naar de bso en haalde ik de kinderen op en moest in een race tempo eten maken. Ik kon niet wachten tot het eten op was, snel kon opruimen en in coma op de bank liggen. Mijn kinderen zag ik weinig, ze waren op de bso en als ze thuis waren, was alleen het snelle eet moment er om snel de dag door te nemen, waarbij ik eigenlijk een haastige indruk gaf om te ruimen. Het was maandag toen ik naar stage fietste. Het werd paar keer zwart voor mijn ogen, ik ben paar keer gestopt onderweg en laatste stuk liep ik. Toen ik daar aankwam, voelde ik me zo licht in mijn hoofd, dat het opviel bij mijn begeleidster en ik moest het verhaal doen. Maar ik had hetgewoon druk en was altijd moe. Ze stuurde me naar huis en ik moest eerst maar even uitzoeken wat er aan de hand was. Ik ben meteen naar de dokter gegaan.
De anti depressie pillen in de wc pot
Ik heb heel wat dokter bezoekjes afgelegd en bloed onderzoeken gehad. Ik was nu niet alleen moe, ik had ook paniek aanvallen. Mijn hart ging tekeer. Mijn haren vielen uit en mijn nagel braken steeds af. Uiteindelijk kwam het eruit: ik heb ‘Thalassemie’. Daarbij komt een lage bloeddruk, een schildklier die niet goed werkt, tinteling in de handen en weinig zuurstof wat naar je hoofd gaat. Ik werd er alleen maar banger van. Ik sliep slecht, ik huilde bij alles en ik had nergens zin in. Weer een dokter bezoekje:
“Gefeliciteerd je hebt depressie”
Ik werd met anti depressie pillen naar huis gestuurd. Toen ik eenmaal thuis was en de bijsluiter had doorgenomen werd ik nog banger van de bijwerkingen. Je zou de eerste weken helemaal gek worden en zou zelfs zelfmoord neigingen kunnen krijgen. Natuurlijk hoeft dat niet bij iedereen het geval te zijn, maar iets in me zei, NEE geen pillen. Het jaar ervoor in januari, ben ik ook goed ziek geweest, zo ziek dat ik bijna niet meer kon lopen en alles eruit gooide. Het ging heftig aan toe
In die periode kreeg mijn 12-jarige meisje gedrags problemen. Ze had steeds vaker een grote mond tegen me, ze deed wat ze wilde en ik was de regie kwijt in huis. Ook logisch met een moeder die geen moeder meer was, maar een uitgeput persoon in huis. Ik ging steeds met haar praten en ik vertelde dat ik niet goed in mijn vel zat en even tijd nodig had om bij te komen. Het leek steeds erger te worden
Tot de paniek echt uitbrak. Mijn dochter liep na een ruzie weg en zou niet meer thuis komen. Ik was compleet in paniek en fietste in het donker door de straten om haar te zoeken. Ik heb al haar vrienden gebeld en ook mijn vrienden. Het werd donker en ik belde mijn ex, maar dit viel niet goed. Ik belde in paniek om te vertellen dat onze dochter weg was, wat moest ik nu doen? “Ik ben aan het werk”, was zijn antwoord. Ik heb opgehangen, ook al belde hij daarna terug. Ik was alleen bezig met mijn dochter. Dan voel je ECHT helemaal alleen.Uiteindelijk heb ik mijn dochter gevonden. Ik werd nog banger dan ik eerst al was. Ze werd onverschilliger en dreigde zo nu en dan om weer weg te lopen. Ik liep echt op mijn tenen. Toen heb ik de telefoon gepakt en heb ik Jeugdhulp gebeld. Ik heb ook nog een zoon thuis en ik wilde niet steeds mijn puber moeten zoeken als ze boos is. Ik wil nu echt HULP.
Ik heb alle hulp ingeschakeld. Eerst had ik er nog moeite mee. Ik, die al de jaren zelfstandig met mijn kinderen leefde en gelukkig leven leidde, had nu hulp nodig? Ik leerde voor maatschappelijke zorg en probeerde tijdens mijn stage andere te helpen. Ik had nu zelf hulp nodig? Dat neemt een heel stuk zelfvertrouwen weg. Op stage hadden ze zoveel begrip, dat ik eerst aan mijn dingen moest werken ik kreeg time out. En mijn plek was niet weg.
Maar in tegendeel, ik kreeg ik zo veel complimentjes van mensen omdat ik zelf aan de bel had getrokken voor de veiligheid van mijn kind. Dat ik de stap had genomen om hulp in te schakelen en mijn studie aan de kant te zetten. Dan besef je wat echt belangrijk is. Mijn kinderen, het enige wat ze hebben is hun moeder. Die moet nu voor ze zijn. En ik moet prioriteiten stellen.
We hebben verschillende hulp op de vloer gehad. Mijn dochter liep zo . Ze trok zich er niks van aan en bleef onverschillig. Inmiddels hebben we een andere maatschappelijk werkster voor haar en dat gaat goed. In haar puberbrein gaat veel heen, van hormonen tot de breuk van een scheiding.
Mijn hulp is een goede vriendin van ons geworden. Mijn hulp heeft ook hulp voor haar kind. Daar schrok ik eerst van, zo’n lieve warme vrouw en moeder die problemen heeft ervaren. Maar inmiddels denk ik dat dit iedereen kan overkomen. Deze vrouw is nu zelf ervaringen deskundige en dus ook een getrouwde stel kan dit overkomen. Ik sport ondertussen veel, dat helpt goed tegen stress.
Zonder pillen en zonder hulp van de vader klimmen wij omhoog
Wij klimmen steeds meer omhoog. Met ups en downs, maar doordat ik nu ook meer tijd heb voor mijn kinderen ben ik geestelijk vrijer. Ik heb de regie weer in handen. Bijna alles is in goed overleg mogelijk, zolang wij elkaar met respect behandelen. Hoe het verder zal lopen weet ik nog niet. Alles is mogelijk, leuke en minder leuke dingen. Maar ik ben blij dat ik in een land ben, waar je recht hebt op hulp wanneer je het in je eentje niet meer weet. En wat ben ik blij dat ik nu alleenstaande moeder ben. Dat ik zelf mag bepalen wanneer ik hulp wil inschakelen en geen minachtige blik van een man krijg, die hulp onzin vindt. En om voor te schamen? Nee, ik ben nog steeds trots!
Hoe ervaar jij het om hulp in te schakelen? Heb jij dat al wel eens moeten doen?
Anonymous
op 23 May 2015Anonymous
op 23 May 2015Anonymous
op 23 May 2015Anonymous
op 24 May 2015Anonymous
op 24 May 2015Anonymous
op 24 May 2015Anonymous
op 25 May 2015