Waar is de roze wolk dan?

Zoals ik al vertelde in mijn vorige blog kwam mijn dochter na een zwangerschap vol stress via een keizersnede gezond ter wereld. Eenmaal thuis gekomen kon het genieten dan eindelijk beginnen! Dacht ik… Achteraf denkende: “Waar is de roze wolk dan?”

De eerste uren verliepen rustig en gezellig thuis. Ik kon niet ophouden met knuffelen met mijn kleine meisje. Gaandeweg de middag gingen mijn ex en de kraamhulp naar boven om mijn dochter in bed te leggen. Ik kon natuurlijk niet lopen, dus bleef op de bank wachten. De kraamhulp legde alles uit aan mijn ex. Op een gegeven moment hoor ik een discussie ontstaan over de kruikjes die bij mijn dochter in bed moesten. Mijn ex vond het te warm, want het was in huis al 28 graden. Het was hoogzomer toen dus ergens snapte ik mijn ex.

Mijn dochter hoorde ik hard huilen, en mijn ex was enorm in discussie met de kraamhulp. Vreselijk om dan niet zelfstandig op te kunnen staan. Dit ging door merg en been!

Het liep uiteindelijk zo uit de hand dat mijn ex boos met mijn dochter naar beneden kwam. De kraamhulp kwam erachter aan. Mijn dochter werd bij mij gelegd. Gelukkig ook, want ik wilde haar alleen maar geborgenheid geven. Uiteindelijk is mijn ex boos weggelopen uit huis en bleef ik achter met mijn dochter en kraamhulp. Wat nu? Ik heb geprobeerd te bemiddelen.

Mijn ex begon met appen namelijk. “Zij komt er niet meer in” en “Ik kom pas terug als ze weg is.” Niet echt handig, want de dag erna moest mijn ex naar de andere kant van het land voor afspraken en ik kon nog niet eens zelfstandig opstaan.

Waar is de roze wolk dan?

De situatie leek rustig af te lopen, maar toen mijn ex uiteindelijk terug kwam bleek hij zonder overleg de kraamhulp opgezegd te hebben. Er hoefde niemand voor in de plaats te komen. De buurvrouw kon mij wel helpen die dag! Wat? Ik wil rust, ik wil niet dat de buurvrouw de hele dag in mijn huis is. Die avond zijn we tot laat in gesprek geweest en de volgende dag kwam er gelukkig een andere kraamverzorgster. Echt een topper was dat trouwens, dus de kraamtijd werd alsnog fijn en gezellig. Toch had ik zoveel bedenkingen. Hoe kon zoiets nou zo uit de hand lopen? De roze wolk was ver te zoeken bij ons.

De ruzies gingen onverminderd door over de meest onzinnige dingen. Ik kwam bijvoorbeeld de woonkamer binnen en keek chagrijnig. Of ik gebruikte stemverheffing, wat niet acceptabel was. Of ik was te geobsedeerd bezig met het schoonmaken van de vloer. Of ik werd uitgehoord over mijn nieuwe werk; werkte ik veel met mannen samen? Dat soort dingen.

In deze periode begon ook steeds meer het weggaan na ruzies. Dan pakte hij zijn tas weer in en ging een paar dagen weg. Contact was amper mogelijk, ook niet over onze dochter.

Tijdens de zwangerschap had ik hem zover gekregen om hulp te zoeken voor zijn eigen problemen. Hij zat toen ook ziek thuis en moest van zijn werk ook hulp zoeken. Hier kwam uiteindelijk een voorlopige diagnose uit: persoonlijkheidsstoornis NAO (Niet anderszins omschreven). Ik wist het! Dit was een eerste bevestiging van dat het niet alleen aan mij lag. We hadden afgesproken om na de bevalling systeemtherapie te doen, zodat we onze problemen op konden lossen nu onze dochter nog zo klein was. We hebben dit één keer kunnen doen. Het ging erg goed naar mijn idee. Ik was open en eerlijk over mijn ‘fouten’. Hij speelde mee. Speelde zeg ik, want op de terugweg in de auto begon de preek wat uiteindelijk resulteerde in het pakken van zijn spullen en een week niks van zich laten horen. Dit soort situaties volgden elkaar snel op met als toppunt dat ik op een dag naar een feest zou gaan, maar hij die dag op ruzie uit was.

Achteraf zie ik pas de manipulatie en het onder druk zetten, waardoor ik mijn stem weer begon te verheffen uit wanhoop.

Ik wist toen dat ik dat feest wel kon vergeten. Hij heeft inderdaad zijn spullen gepakt en is weer weggegaan. Huilend heb ik mijn ouders opgebeld, die dit achteraf al verwacht hadden. Blijkbaar was dit vaker zo gegaan, maar had ik het niet door. Ik dacht vaak geen zin meer te hebben in feestjes na ruzies, maar het was andersom: het was zijn doel dat ik niet zou gaan.

Vanaf dat feest, dat zo’n 6 maanden plaatsvond voor ik hem verliet, is hij ieder weekend waarop ik vrij was weggegaan. Zogenaamd om bepaalde redenen, maar langzaam werd mij duidelijk dat hij al verder was gegaan.

De vermoedens van vreemdgaan werden mij steeds duidelijker, al was hij een meester in het verbergen. Ik betrapte mezelf er ook op dat ik het alleen zijn in de weekenden niet eens zo erg vond.

Was ik misschien in mijn hoofd ook al onbewust vertrokken uit deze relatie? Ik begon mensen in mijn omgeving weer op te zoeken. Wel soms stiekem, uit angst dat het uit de hand zou lopen.

Waar is de roze wolk dan?

En dit laatste vind ik nog steeds belachelijk van mezelf. Hoe kon ik het nou zover laten komen dat ik soms stiekem met mensen af wilde spreken? Ik was het tegenovergestelde voordat ik met deze relatie begon namelijk. Mijn ogen begonnen langzaam open te gaan. Dit is niet wat ik wil! Nog steeds had ik niet door dat ik met een vermoedelijk narcistische man te maken had. Of ik wilde het niet zien, dat weet ik niet precies. Toch heeft het nog zo’n halfjaar geduurd voor ik daadwerkelijk wegging. In de tussentijd richtte ik mij vooral op mijn dochter, mijn nieuwe baan en het heropbouwen van het contact met een paar vrienden die uiteindelijk wellicht mijn toekomst gered hebben.

Eindeloze reflecties op mijn eigen gedrag leveren me uiteindelijk steeds meer inzichten op. De consequenties van deze relatie zijn enorm. Echt een relatie aangaan durf ik niet, ook al denk ik het soms te willen.

Ik wil absoluut niet het gedrag van mijn ex en het wantrouwen dat ik daardoor in mannen heb gekregen, projecteren op een nieuwe man. Ik heb al ervaren dat ik dit onbewust wel doe. Ik dacht iemand te zijn tegengekomen die echt leuk was. Dat was hij ook hoor, maar zowel hij als ik hebben toch wel wat onverwerkte issues ervaren. Voorlopig richt ik me dus alleen op mijn dochter, mijn herstel en mijn werk. Tijdens het stappen houd ik het wel gewoon bij flirten. Dat is immers net zo leuk  en weinig kans op stress 😉

Waar is de roze wolk dan? Inderdaad lieve Izzy, daar kan je op deze manier niet zoveel van genieten. Goed dat je uit de ongezonde situatie bent gestapt. Voor jezelf en je kind. Voelde jij de roze wolk ook niet? Laat je reactie achter.