Het is 18.50 uur. Ik zit te eten met een vriendinnetje en mijn dochtertje van 4 weken ligt in de kinderwagen te slapen in de woonkamer. Mijn vriendin vraagt hoe laat mijn dochter moet eten. Ik zeg: “over 10 minuutjes ongeveer, maar ze is een dame van de klok dus die wordt zo wakker.”
Nog geen tel later zie ik een been omhoog komen en hoor ik ineens een geluid uit de wagen komen, niet te beschrijven maar zo weer te herkennen. Ik spring op en kijk in de kinderwagen…
In 1 zwaai heb ik haar uit de kinderwagen en leg haar over mij arm. Mijn dochter ademt niet meer….
Op dat moment ben ik de rust zelve en handel daar ook naar. Eenmaal op mij arm, met haar hoofdje naar beneden, komen er hele golven melk uit. Nog steeds geen ademhaling. Mijn vriendin belt ondertussen 112. Mijn dochter begint hoog adem te halen maar het klinkt zeker nog niet goed. Na een paar minuten worden haar armen en benen blauw. Toen werd ik toch onrustig. De ambulance moest van ver komen en dit leek eeuwig te duren.
De mevrouw aan de telefoon blijft vragen stellen en met me praten. Ik hoorde ze op de grote weg aankomen en op dat moment begon ze weer ademen, goed doorademen zelfs. Wat een opluchting. Ik werd rustig en kon de ambulancemedewerkers binnen laten. Ze werd onderzocht. Ze hoorden onrustige longen dus mijn dochter moest mee in de ambulance naar het ziekenhuis. Gelukkig is dit goed afgelopen.
Mijn dochter had zich verslikt in haar melk die omhoog was gekomen door een reflux. Ik realiseer mij steeds, dat als zij boven in haar bedje had gelegen, dat ze er misschien niet meer had kunnen zijn. Deze angst komt met vlagen nog steeds naar boven.
Ik ben blij dat ik wist wat ik moest doen door mijn opleiding tot verpleegkundige. Maar ik heb direct ook EHBO voor kinderen gedaan. Op sommige punten heel confronterend, maar oh zo belangrijk!!! Mijn dochter is nu gelukkig een vrolijke, pittige dame van bijna 2.5 jaar.
Esther
Zie ook: Is mijn kind echt ziek?
